NOWE POSTY | NOWE TEMATY | POPULARNE | STAT | RSS | KONTAKT | REJESTRACJA | Login: Hasło: rss dla

HOME » KULTURA JAKO SKŁADNIK POTĘGI PAŃSTWA

Przejdz do dołu stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

Kultura jako składnik potęgi państwa

  
MareczekX5
17.02.2013 19:14:05
poziom najwyższy i najjaśniejszy :-)

Grupa: Administrator 

Posty: 7596 #1194739
Od: 2012-7-24
Za: http://marucha.wordpress.com/2013/02/17/kultura-jako-skladnik-potegi-panstwa/

Podstawowym motywem działania ludzi jest dążenie do przetrwania, czyli do bezpieczeństwa. Na dłuższą metę warunkiem przetrwania jest rozwój, dlatego te dwa cele podstawowe trudno od siebie oderwać. Bezpieczeństwo (przetrwanie) i rozwój to dwa „wieczne” czy też „odwieczne” cele państw. W stosunkach międzynarodowych chodzi o bezpieczeństwo zewnętrzne, natomiast wewnątrz kraju – o bezpieczeństwo wewnętrzne.

Obrazek

Józef Kukułka, pisząc o mozaice celów polityki zagranicznej państwa, zauważa, że jest grupa celów podstawowych, właściwych polityce zagranicznej każdego państwa.

„W każdej polityce zagranicznej cele podstawowe obejmują: zapewnienie bezpieczeństwa państwa, wzrost jego siły oraz pozycji i prestiżu międzynarodowego”. Bezpieczeństwo wynika z konieczności zaspokojenia najżywotniejszych potrzeb jego istnienia i przetrwania całości państwa. Siła jest tu rozumiana szeroko – jako siła materialna i moralna, wojskowa i polityczna. Chodzi tu również o poziom rozwoju gospodarczego, techniki, nauki, kultury. Wzrost pozycji międzynarodowej służy umacnianiu bezpieczeństwa i siły.

Czynniki składające się na potęgę państw można podzielić na materialne i niematerialne. Materialnymi czynnikami są przede wszystkim: położenie geograficzne kraju, ukształtowanie terenu, zasoby naturalne, zasoby ludzkie, gospodarka, siły zbrojne. Do niematerialnych zalicza się cała warstwę duchową (kulturową w szerokim sensie), w szczególności system polityczny, ideologię, charakter narodowy, morale narodu, sposób sprawowania przywództwa. Bazą dla kształtowania tych elementów jest kultura narodowa, zarówno wysoka, jak i niska. Czynniki materialne i niematerialne kształtują w środowisku międzynarodowym określony wizerunek państwa.

Do czynników materialnych i niematerialnych nawiązuje koncepcja tzw. twardej i miękkiej potęgi. Do zrozumienia potęgi wnosi ona raczej niewiele, ale stała się ostatnio popularna. Jednym z najbardziej znanych teoretyków tej koncepcji jest Joseph Nye. Potęga miękka kraju opiera się zasadniczo na trzech rodzajach zasobów: jego kulturze (w miejscach, gdzie jest ona atrakcyjna dla innych, (jego wartościach politycznych (jeśli postępuje zgodnie z nimi w kraju i zagranicą) i jego polityce zagranicznej (gdy jest ona postrzegana jako prawomocna i posiadająca autorytet moralny).

Jednym z autorów, który podjął zagadnienie twardej i miękkiej potęgi jest Robert Cooper. Na samym początku podkreśla on, że Ameryka ucieleśnia twardą potęgę a Europa miękką, która jawi się jako potęga cywilna, czy też potęga obywatelska (civilian power). R. Cooper podaje, że najlepszym przykładem historycznym miękkiej potęgi jest Kościół Katolicki. Drugim przykładem historycznym, mniej wyrazistym i krótszym, ale bliższym naszemu doświadczeniu, jest Imperium Brytyjskie. U podstaw miękkiej potęgi jest legitymizacja. Podczas gdy Układ Warszawski był dobrym przykładem twardej potęgi w działaniu, NATO wygląda raczej na potęgę miękką [Czyżby? - admin]

Zagadnieniem miękkiej potęgi zainteresowali się również Chińczycy. Według jednego z nich „w nowym stuleciu świat w coraz większym stopniu rozwija się w kierunku wielobiegunowości w połączeniu z szybką globalizacją gospodarczą, doskonaleniem nauki i techniki i zaostrzającą się rywalizacją o ogólną potęgę państwa (comprehensive national power – CNP). Miękka potęga jest ważnym składnikiem CNP. Ta rywalizacja o CNP odgrywa coraz większą rolę w ewolucji stosunków międzynarodowych. Kultura, rodzaj miękkiej potęgi, ma również coraz większy wpływ na stosunki międzynarodowe. Cechą charakterystyczną większości państw współczesnego świata jest skupianie się na potędze kultury w międzynarodowej rywalizacji o CNP”.

Istnieje ogromne zróżnicowanie definicji kultury, którą często utożsamia się z cywilizacją. Celowe jest wyróżnienie trzech dziedzin kultury: 1) nauki, poziomu organizacji i zasobności jej instytucji; 2) oświaty; 3) kultury artystycznej, której potencjalne wartości mogą się przyczynić do rozwoju duchowego społeczeństwa. W wyrazie bardziej praktycznym, kultura jest zestawem wartości i praktyk, które są ważne dla społeczeństwa. Dość zgodnie też dzieli się kulturę na wysoką, której odbiorcami są głównie przedstawiciele elit i innych wyższych warstw społeczeństwa, oraz popularną, skupiającą się na masowej rozrywce.

Kultura danego narodu (państwa) wpływa bezpośrednio przynajmniej na jeden z ważnych elementów potęgi, a mianowicie na prestiż. Szacunek dla kultury i jej osiągnięć (wyrażony np. liczbą laureatów Nagrody Nobla i innych prestiżowych nagród międzynarodowych, konkursami międzynarodowymi, poświęconymi wybitnym przedstawicielom kultury, popularnością języka) tworzy określony wizerunek narodu, odbierany w świecie jako mniej lub bardziej atrakcyjny.

Kultura, tak wysoka, jak i masowa, wpływają na poziom miękkiej potęgi. Liczba produkowanych i dystrybuowanych filmów, programów telewizyjnych czy też liczba wydawanych książek mają wpływ na atrakcyjność kraju. Ponadto są one w dobie powszechnej informacji bardzo łatwo dostępne i docierają nawet do krajów, w których panuje cenzura. Idee i wartości zawarte w kulturze są również przekazywane przez wszelkiego rodzaju wizyty dyplomatyczne czy kontakty osobiste. Osobną rolę grają wymiany studentów i naukowców, naukowe konferencje międzynarodowe, a także wymiany twórców kultury i działaczy ją upowszechniających. Budują one więzi między przedstawicielami elit danych krajów, pogłębiają wzajemne zrozumienie i zainteresowanie czy wręcz fascynację obcą kulturą. Przyczyniają się do dyfuzji kultur między narodami, co powoduje ich zbliżenie.

Trzeba jednak zauważyć, że kultura popularna, jako że nie znajduje się pod bezpośrednią kontrolą rządu, nie zawsze działa na jego korzyść. Na przykład podczas wojny wietnamskiej kultura popularna przeszkodziła w zwycięstwie militarnym nad komunizmem w Wietnamie, natomiast pomogła osiągnąć drugi ważny cel Ameryki – osiągnąć zwycięstwo polityczne nad komunizmem w Europie Środkowej [To ta cała żydowska inscenizacja "upadku" komunizmu to było zwycięstwo Ameryki? - nie wytrzymał admin]

W wypadku państw (jednostek politycznych), misja to zaspokajanie żywotnych interesów jednostek politycznych („odwiecznych” celów); w najszerszym ujęciu jest to bezpieczeństwo i rozwój. W tym ujęciu interesy te są stałe. Cele strategiczne wynikają z potrzeby realizacji żywotnych interesów jednostek politycznych i możliwości własnych oraz charakteru otoczenia (zagrożenia, wsparcie). Są one formułowane ciągle, w konkretnych warunkach, aczkolwiek z reguły w dość długim okresie bywają stałe. Celami takimi mogą (mogły) być wstąpienie do NATO, wstąpienie do UE, uniezależnienie energetyczne; prywatyzacja/reprywatyzacja etc.

Naczelne strategie, w myśl powyższych ustaleń, są dwie: strategia bezpieczeństwa narodowego i strategia rozwoju. W Polsce powstawały zarówno strategie bezpieczeństwa, jak i strategie rozwoju. Przykładem strategii rozwoju jest dokument Polska 2025 – długookresowa strategia trwałego i zrównoważonego rozwoju, Rada Ministrów, Warszawa, czerwiec 2000 (Opracowano w Rządowym Centrum Studiów Strategicznych przy współpracy Ministerstwa Środowiska). Po 1989 r. strategii bezpieczeństwa powstało kilka; ostatnia z nich to Strategia bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej (podpisana przez Prezydenta RP 13 listopada 2007 r.). Obecnie trwają prace nad nową strategią.

Kulturę strategiczną można określić najogólniej jako kulturę bezpieczeństwa. Mówi ona o różnych aspektach bezpieczeństwa, począwszy od postrzegania zagrożeń po politykę przeciwdziałania i zwalczania tych zagrożeń. Kształtuje się pod wpływem czynników wewnętrznych i zewnętrznych. Szczególnie ważne są czynniki wewnętrzne takie, jak historia, tradycja, doświadczenia i pamięć narodowa. Alatair Ian Johnson definiuje kulturę strategiczną bardziej konkretnie jako „sposób myślenia i działania poprzez siłę, wywodzący się z doświadczeń historycznych, z aspiracji do odpowiedzialnych zachowań, zgodnych z narodowym interesem”.

Nie ulega wątpliwości, że kultura strategiczna (kultura bezpieczeństwa) kształtuje się pod wpływem dwóch grup zmiennych – warunków środowiska międzynarodowego oraz kultury narodowej. W tym kontekście warto wspomnieć o dwóch typach kultury strategicznej – pierwszej wywodzącej się z tzw. społeczeństw handlowych (nastawionych raczej na pokojową wymianę) oraz z tzw. społeczeństw militarystycznych (chętnie wykorzystujących siłę militarną do podporządkowania lub podboju innych państw).

Podobnie jak potęga twarda, potęga miękka może być również z określoną dokładnością szacowana. Z reguły czyni się to pośrednio i głownie metodami socjologicznymi. Szerokie badania soft power przeprowadziła The Chicago Council on Global Affairs (założona w 1922 r. jako The Chicago Council on Foreign Relations). Zgodne ze swoją misją jest ona wiodącą, niezależną organizacją zorientowaną na dyskusję o kwestiach globalnych poprzez współkształtowanie polityki, dialogu na temat przywództwa oraz edukacji publicznej.

Wyniki badań, wbrew powszechnemu przekonaniu pokazują, że Stany Zjednoczone mają ciągle wysoką pozycję w Azji pod względem potęgi miękkiej. Wysokie uznanie dla niej wypływa z czynników ekonomicznych, kulturowych i kapitału ludzkiego we wszystkich badanych krajach oraz respektu wobec czynników politycznych i dyplomatycznych.

Pokazują również wysoką i stabilną pozycję Stanów Zjednoczonych w obszarze kultury, postrzeganą przez państwa azjatyckie. Najwyższą ocenę uzyskały w Japonii, która w 1941 r. zaatakowała Stany Zjednoczone, a następnie im uległa i przyjęła w dużym stopniu amerykański model gospodarczy i polityczny. Amerykanie odwzajemnili się Japończykom jeszcze wyższą oceną. Ciekawe byłyby analogiczne badania w Europie.

Kultura jest ważnym i nieodłącznym składnikiem potęgi państw. Jej oddziaływanie jest dwuwarstwowe. Po pierwsze, jest to oddziaływanie bezpośrednie na serca i umysły ludzi (własnych, przyjaciół, wrogów i neutralnych), które kształtuje wizerunek (pozytywny bądź negatywny) danego kraju na arenie międzynarodowej. To z kolei wpływa na decyzje, w tym wyborcze, oraz na polityków. Po drugie, jest to oddziaływanie pośrednie na podejmowane decyzje w zakresie bezpieczeństwa narodowego, współkształtujące określoną kulturę strategiczną.

prof. dr hab. Mirosław Sułek
Instytut Stosunków Międzynarodowych UW
http://sol.myslpolska.pl/
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee



http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp

Przejdz do góry stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

  << Pierwsza      < Poprzednia      Następna >     Ostatnia >>  

HOME » KULTURA JAKO SKŁADNIK POTĘGI PAŃSTWA

Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!!

TestHub.pl - opinie, testy, oceny