Grupa: Administrator 
Posty: 7596 #1236023
Od: 2012-7-24
| Za: http://marucha.wordpress.com/2013/03/09/nie-tylko-relikt-zimnej-wojny/
5 marca 2013 zmarł Hugo Chávez, wojskowy, polityk, przywódca „rewolucji boliwariańskiej” i prezydent Wenezueli w latach 1999 do 2013. Przez USA zaliczany do „osi zła”, był przyjacielem Fidela Castro, zacieśniał więzy z Iranem i Rosją.
Teraz w Wenezueli trwa tygodniowa żałoba narodowa, a zabalsamowany Chávez spocznie najpierw w szklanej trumnie niczym Lenin, a potem z Muzeum Rewolucji być może przeniesiony zostanie do mauzoleum narodowego bohatera całej Ameryki Łacińskiej, Simona Bolivara, które sam wybudował.
W polskojęzycznych mediach mamy bardzo jednostronny obraz Cháveza. Był „dyktatorem”, łamał prawa człowieka, jego autorytarne rządy uniemożliwiały dokonania „demokratycznych przemian”. Nienawidził USA, obarczając je winą za wszystkie nieszczęścia Ameryki Południowej.
Jego największym grzechem były sympatie do Kuby braci Castro, Iraku Husajna, Libii Kaddafiego, Rosji Władimira Putina i Iranu Ahmadineżada oraz krytyka Izraela. Cháveza nazywają populistą, demagogiem, ignorantem, lewackim krzykaczem „z politycznym ADHD”, a także „reliktem zimnej wojny”.
Do żelaznych punktów oskarżenia zmarłego prezydenta należą rzekome tortury polityczne, łamanie praw człowieka i obywatela, „skneblowanie wolnych mediów”, doprowadzenie kraju do gospodarczej ruiny (fatalny stan infrastruktury, dróg, energetyki), upadku kultury prawnej, emigracji klasy średniej i wolnych zawodów i praktyki korupcji w polityce.
Niektóre z tych stawianych przez „obrońców demokracji” i media głównego nurtu zarzutów brzmią naprawdę komicznie, ba – można je równie dobrze odnieść do polskich realiów. 90% mediów w Wenezueli jest w rękach prywatnych, a mimo to są propagandową tubą rządów Cháveza. Zupełnie jak w Polsce.
Fatalny stan gospodarki, utrzymywanie w ubóstwie wielkich rzesz społeczeństwa, zrujnowana infrastruktura, emigracja wolnych zawodów i klasy średniej – to wszystko równie dobrze można by odnieść także do Polski.
Populizm, demagogia, polityczne przekupstwo – wystarczy przypomnieć przedwyborcze obietnice i wszystkie te afery z załatwianiem mieszkań czy samochodów w zamian za polityczne korzyści, miejsca na listach itp.
Ogromny kontrast między klasą bogatych posiadaczy wielkiego kapitału a resztą ubogiego społeczeństwa – także coś z tego dałoby się zaobserwować w Polsce.
Czytając komentarze o „werbalnym ADHD połączonym z ignorancją” nie sposób nie pomyśleć przynajmniej o panu Niesiołowskim.
Czy to wszystko może więc prowadzić do wniosku, że Polska to także kraj lewackiej dyktatury, „relikt zimnej wojny” i jedno z ogniw „osi zła”?
Oczywiście nie – wrogi stosunek do Wenezueli Hugo Cháveza wzbudzały nie tyle jej sprawy wewnętrzne, co polityka zagraniczna, czyli przyjaźń z Kubą, Rosją, Chinami, Iranem… I „nienawiść” do USA i Izraela, bo przecież każda krytyka globalnego supermocarstwa i „nietykalnego” Izraela, zwolnionego z jakiejkolwiek odpowiedzialności za swe czyny z powodu przeszłości narodu żydowskiego, jest automatycznie „mową nienawiści”.
Schemat doskonale znany z tak wielu innych krajów, a także tak wielu wojen: brak „demokracji”, „otwartości” i „liberalizmu”, łamanie „praw człowieka”, autorytarne rządy i sympatie polityczne inne niż te „jedynie słuszne” stają się podstawą najpierw do nieustającej krytyki, sankcji i izolacji na arenie międzynarodowej (co samo w sobie już powoduje utwardzanie się reżimu, wzrost fanatyzmu i agresji), a potem do zbrojnej „interwencji”, jak współcześnie zwykło się nazywać wypowiadanie wojny.
Hugo Chávez rządził w sposób autorytarny, populistyczny i demagogiczny. Propagandowo opierał się na retoryce lewackiej, socjalistycznej, a w Moskwie chwalił idee Lenina. Jednocześnie deklarował publicznie, że nie uznaje ideologii komunizmu i postrzega idee „rewolucji boliwariańskiej” jako socjaldemokratyczne, krytykował ZSRR i odżegnywał się od ateizmu. Określanie jego rządów jako „relikt zimnej wojny” jest jednak bardzo dużym uproszczeniem, zwłaszcza, że wiele zarzutów stawianych Chávezowi można równie dobrze postawić innym krajom, także tym „demokratycznym”.
Pozostają zatem argumenty ideologiczne i polityczne: Wenezuela była zła, nie tyle dlatego, że nie była „demokratyczna” w sensie liberalnego parlamentaryzmu, a raczej dlatego, że w polityce zagranicznej stawiała na Rosję i Chiny, czerpiąc z tych relacji realne korzyści. Gdyby rządził Chávez, tak samo wykorzystywał media jako swa tubę propagandową, w kraju tak samo cały kapitał i zyski znajdowały się w rękach wielkiej oligarchii, a reszta społeczeństwa żyłaby w biedzie – ale gdyby ten sam Chávez głosił idee przyjaźni do USA i Izraela i wychwalał zalety demokracji i kapitalizmu, to jego kraj nie byłby przedmiotem ataków i nie byłby zaliczany do „osi zła”. [A zwłaszcza gdyby wyprzedał za bezcen bogactwa swego kraju w ręce "inwestorów strategicznych" - admin]
W każdym bądź razie – najbliższe wybory prezydenckie, które mają się odbyć w ciągu 30 dni od daty śmierci, pokażą, jaką drogę wybierze Wenezuela. Czy – gdy zwycięży namaszczony na następcę Cháveza jeszcze za jego życia Maduro i zwolennicy rewolucji, zwani chavistami – kraj pozostanie stosunkowo niezmieniony ideologicznie, i obóz władzy przetrwa, choć niewątpliwie nie obędzie się bez pęknięć, starć i konfliktów o schedę władzy? Czy też, co póki co wydaje się mniej prawdopodobne, jednak zwycięży lider opozycji Henrique Capriles Radonski (który z Chávezem przegrał niespełna pół roku temu w ostatnich wyborach prezydenckich)? Wówczas kraj czekałyby naprawdę rewolucyjne zmiany, gruntowne przeorientowanie jej polityki, kompletna zmiana priorytetów, powiązana także z utratą znaczącej bądź co bądź pozycji w regionie.
Michał Soska
http://sol.myslpolska.pl
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee
http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp |
