Żydowski mord rytualny w Anglii przed 1290 r. a współczesne krwawe rytuały yiddish

Ofiarowanie dziecka Molechowi. Posąg (idol) przedstawia fałszywego bożka Molecha (Molocha); w środku jest wydrążony i napełniano go płonącymi węglami, dopóki nie rozpalił się do czerwoności. Wtedy ofiara (dziecko) składana była żywa w płonących dłoniach Molecha, pożerających dziecko w straszliwych męczarniach. Żydzi składają dziecko w ofierze Molechowi. Pierwszy znany przypadek mordu miał miejsce w 1144 r.; po tym zdarzeniu, zdarzały się od czasu do czasu kolejne, aż w końcu żydzi zostali wypędzeni z królestwa Edwarda I. Najbardziej znanym wydarzeniem z szeregu takich incydentów dotyczył małego St. Hugh z Lincoln w 1255 r. Zrobiłem ewidencję tych zdarzeń w porządku chronologicznym; szczególnie sprawa St. Hugh, była poddana rozstrzygnięciu sądowemu, a skrócony rejestr spraw sądowych królestwa odnotowuje z całą pewnością przypadki poddane osądowi w Londynie, w Winchester i w Oxfordzie. Zdaje się, że nie ma powodów, aby wątpić, że wiele innych przypadków rytualnego mordu nie zostało osądzonych z powodu nie wykrycia sprawcy albo dlatego, że ich w ogóle nie wykryto. 1144, Norwich. 12-letni chłopczyk został ukrzyżowany, a bok został mu przebity na żydowską Paschę. Ciało znaleziono w worku ukrytym w drzewie. Przechrzczony żyd, zwany Theobald z Cambridge, zeznał że żydzi spuszczali co roku krew z chrześcijańskiego dziecka, gdyż uważali, że tylko w ten sposób mogą kiedyś uzyskać wolność i wrócić do Palestyny; i że było ich zwyczajem ciągnąć losy, aby zadecydować skąd będzie pobrana krew; Theobald powiedział, że w poprzednim roku los padł na Narbonne, ale w tym na Norwich. Chłopiec został lokalnie beatyfikowany i odtąd znano go jako St. Williama. Miejscowy Sheriff, prawdopodobnie przekupiony, odmówił wniesienia sprawy przeciwko żydom do sądu. Dlaczego wykonano to starodawne rzeźbienie w kamieniu, gdyby to miało nie być prawdą? W pracy J. C. Cox’a “Norfolk Churches”, tom II, str. 47, jak też w książce “Victoria County History of Norfolk”, 1906, tom II, jest ilustracja starej ryciny krucyfiksu przedstawiająca rytualne morderstwo dokonane na St. Williamie; sama rycina znajduje się w Loddon Church, Norfolk, chyba że potęga żydowskich pieniędzy zdołała ją stamtąd usunąć. Nikt nie może zaprzeczyć, że ten przypadek jest wydarzeniem historycznym, ale żydzi oczywiście mówią, że to nie było rytualne morderstwo. Żyd, C. Roth, w swym “The Ritual Murder Libel and the Jew” (1935) mówi:”Współcześni badacze po szczegółowym zbadaniu faktów doszli do wniosku, że dziecko prawdopodobnie straciło świadomość w konsekwencji ataku katalepsji i zostało pogrzebane za życia przez swych krewnych”. Ale w jaki sposób owi współcześni badacze doszli do tego wniosku po upływie tak wielu lat, Mr. Roth już nie wyjaśnił; nie udzielił też odpowiedzi w sprawie ukłonu ze strony Kościoła, jaki zasugerował swym duchownym, aby zezwolili na celebrację śmierci chłopca jako aktu męczeństwa świętego bez zwyczajowego w takich sprawach zaspokajania różnych procedur, np. że rany na ciele powstały w wyniku ukrzyżowania, a bok został przebity. A dlaczego krewni chłopca mieliby zakopać jego ciało w worku, potem je wykopać, powiesić je wśród drzew – no taka łamigłówka nawet dla żyda przekracza możliwość wyjaśnienia. “Acts and Monuments of the Church” Johna Foxe’a odnotowują ten mord rytualny, tak samo jak Ballandists (odłam jezuitów – przypis tłum.) i inni historycy. Przeor William Turbe, który następnie został biskupem Norwich, był światłem przewodnim w udowadnianiu, że ta zbrodnia była sprawką żydów i jednym z ich rytualnych mordów; w słowniku p.t. „the Dictionary of National Biography” (wydanym przez żyda!) wyraźnie stwierdzono, że jego posługa kapłańska, zostawiając na uboczu sprawę tego rytualnego morderstwa, jest dowodem wielkiej siły charakteru tego człowieka i jego moralnej odwagi. Czy oni zwariowali? 1160, Gloucester. W rzece znaleziono ciało chłopca imieniem Harold, jakie nosiło charakterystyczne ślady ran w wyniku ukrzyżowania. Czasem błędnie datuje się to zdarzenie na rok 1168. (Odnotowane w Monumenta Germania Historica, tom VI (Kroniki erfurckie); Polychronicon, R. Higdon; Chronicles, R. Grafton, str. 46.) 1181, Bury St. Edmunds. Dziecko o imieniu Robert zostało złożone w ofierze na Paschę. Pochowano je w kościele, a jego w nim obecność miała być przyczyną wielu cudów. (źródło: Rohrbacher, z Kroniki Gervase of Canterbury.) 1192, Winchester. Ukrzyżowano chłopca. O tym wydarzeniu wspomina encyklopedia żydowska, mówiąc że było to fałszywe oskarżenie, szczegółów brak. 1232, Winchester. Ukrzyżowano chłopca. Szczegółów brak. (Wspomniano o tym w „History of the Jews in England” Hyamson’a; a także w Kronikach z Winchester; a definitywnie w the Close Roll 16, Henry III, m.8, 26.6.1232.) 1235, Norwich. W tej sprawie, żydzi ukradli chłopca i ukryli go przed widokiem publicznym, gdy go krzyżowali. Słownik Haydn’a “Dictionary of Dates” z 1847 r., mówi o tej sprawie: „Oni (żydzi) obrzezali i starali się ukrzyżować chłopca w Norwich; sprawcy zostali skazani na zapłatę grzywny w wysokości 20 tysięcy marek”. (Kolejne potwierdzenie – Huillard Breolles, Grande Chronique, III, 86; a także Close Roll, 19 Henry III, m.23.) 1244, Londyn. Znaleziono niepochowane, martwe ciało chłopca na cmentarzu St. Benedict z rytualnymi ranami. Pochowany został z wielką pompą w katedrze St. Paul’s. (źródło: Social England, tom I, str. 407, wydane przez H. D. Traill.) 1255, Lincoln. Chłopiec imieniem Hugh porwany został przez żydów, ukrzyżowany i torturowany z nienawiści do Jezusa Chrystusa. Ciało znalazła matka chłopca w studni na terenie posesji żyda imieniem Jopin lub Copinus. Ten żyd, po złożeniu obietnicy przez sędziego, że będzie pozostawiony przy życiu, jeżeli się przyzna, zrobił to, 91 żydów aresztowano; na koniec 18 zawisło za tę zbrodnię. Król Henry III osobiście nakazał przeprowadzenie śledztwa i postępowania sądowego w tej sprawie 5 tygodni po znalezieniu ciała oraz odmówił okazania łaski żydowi Copinusowi, który został stracony. Starodawny drzeworyt – po co? A więc nie pokazuje tamtej rzeczywistości? Hugh został lokalnie beatyfikowany, a jego grób wciąż można odnaleźć w katedrze w Lincoln, choć żydowska władza pieniądza ewidentnie maczała tutaj swe palce, gdyż między rokiem 1910 a 1930 umieszczono na nim notatkę (nad kapliczką), która brzmi: „Ciało Hugh złożono w Katedrze i traktowano jako męczennika. Gdy Kościół był przebudowywany, szkielet małego chłopca znaleziono pod obecną płytą nagrobną. Jest wiele zdarzeń w tej historii, jakie skłaniają do poddania jej w wątpliwość, a istnienie podobnych opowieści w Anglii i w innych miejscach wskazuje na ich pochodzenie biorące się z fanatycznej nienawiści do żydów w wiekach średnich i powszechnym zabobonie, obecnie zupełnie zdyskredytowanym, że rytualny mord był ważnym elementem rytuału żydowskiej Paschy. Już w XIII wieku Kościół podejmował próby ochrony żydów przed nienawiścią plebsu i przed tą szczególną formą oskarżenia”. Gdzie jest mała Madeleine McCann? (przypis – słynna afera z zaginionym dzieckiem w Portugalii) W czasie wizyty w Lincoln w the Jewish Historical Society, w 1934 r., burmistrz G. Deer, powiedział do nich: „To, że St. Hugh został oddany na śmierć dla żydowskich celów rytualnych nie może być niczym innym tylko oszczerstwem opartym na uprzedzeniach i ignorancji wieku nieoświeconego”. Z tej samej okazji sekretarz miejski powiedział: „Było całkiem jasne, że to jedna z bardzo wielu spraw zniesławienia rzucanego na żydów od czasu do czasu. Bez wątpienia, dziecko zmarło albo utopiło się w studni”. Ci ludzie, zarówno żydzi, jak też innowiercy, nie przedstawiają żadnych dowodów na swoje oświadczenia; mówią – to nie mogło się wydarzyć. A dlaczego nie? Czy Henry III, słabego charakteru, jakiego znamy z kart historii, mógłby zostać przez kogokolwiek oskarżony, że był człowiekiem niemoralnym? Czy sędziowie nie zbadali ciała, jakie znaleziono po czterech tygodniach od śmierci? Czy słownik Haydn’a “Dictionary of Dates” (wydanie z 1847 r.) jest ze średniowiecza i zawiera zabobony, gdy mowa w nim o tym zdarzeniu: „Oni [żydzi] krzyżują dziecko w Lincoln, za co 18-stu zostaje powieszonych?” Nie ma tu żadnych „czy” bądź „ale” ani „jeśli”! A czy zeznanie Copinusa nie jest bliźniaczym wręcz odpowiednikiem tego, o czym mówił Theobald, cytowany powyżej w pierwszej sprawie z Norwich? Copinus powiedział: “Przy śmierci tego dziecka uczestniczyli niemal wszyscy żydzi w Anglii, zebrali się, a każde miasto posłało swych przedstawicieli, aby asystowali przy ofierze”. Nikt nie kwestionuje faktów historycznych w tej sprawie; ale żydzi i zjudaizowani goje zjednoczeni są w zaprzeczaniu faktu tego rytualnego morderstwa. Strack, w swym dziele p.t. „The Jew and Human Sacrifice”, napisanym w obronie żydów przed Krwawym Oskarżeniem, pomija wszystkie uwagi na temat tej słynnej sprawy, jaka jest przedmiotem Opowieści Przeoryszy w „Opowiadanich Kanterberyjskich” Chaucer’a, i do której nawiązuje Marlowe w opowiadaniu o żydzie z Malty. Dzieło Hyamson’a “History of the Jews in England” poświęca calutki rozdział IX sprawie “Little St. Hugh of Lincoln”, ukazując ważność sprawy rytualnego mordu dla współczesnej mentalności żydowskiej. (Następujący rejestr spraw sądowych królestwa odnosi się do sprawy St. Hugh: Henry III, 39, m.2, 7.10.1255; 39, m.2, 14.10.1255; 40, m.20, 24.11.1255; 40, m.13, 13.3.1256; 42, m.6, 19.6.1258. W spisie spraw sądu królewskiego – Henry III, 40, m.20, 26.11.1255; 40, m.19, 9.12.1255; 40, 27.3.1256; and 40, m.5, 20.8.1256.) 1257, Londyn. Dziecko złożone w ofierze. (źródło: Cluverius, Epitome Historiae str. 541.) Brak szczegółów 1276, Londyn. Ukrzyżowany chłopiec. (źródło: The Close Roll of the Realm, 4, Edward I, m.14, 3.3.1276.) 1279, Northampton. Ukrzyżowane dziecko. Słownik Haydn’a Dictionary of Dates, 1847, mówi o tej sprawie: “Oni [żydzi] krzyżują dziecko w Northampton, za co 50 z nich zostaje włóczonych końmi, a następnie powieszonych”. (dodatkowe źródła: Reiley, Memorials of London, str. 15; H. Desportes, Le Mystére du Sang.) 1290, Oxford. Spis spraw sądu królewskiego 18 Edward I, m.21, z 21 czerwca 1290 r., zawiera nakaz uwięzienia żyda, Isaaca de Pulet, zatrzymanego za zamordowanie chrześcijańskiego chłopca w Oxfordzie. Już w miesiąc po tym zdarzeniu, Król Edward wydaje dekret wypędzenia żydów z Królestwa. A zatem każda przesłanka wskazuje, że morderstwo popełnione w Oxfordzie ostatecznie przeciągnęło strunę nadmiernej tolerancji. Podobna sprawa rytualna była jednym z głównych stymulantów dla Króla i Królowej Hiszpanii do wygnania uprawiających swój kult żydów z tego kraju w 1492 roku (Leese: Jewish Ritual Murder, str. 20). Żydzi, w swych próbach uniknięcia odpowiedzialności za te przypadki zabójstw wskutek mordów rytualnych, nie wahają się poddawać w wątpliwość prawości dwóch angielskich królów, na których charakter moralny nikt nie ośmiela się rzucać nawet cienia oszczerstwa. A oto kilka przykładów. Najpierw żyd Hyamson (w History of the Jews in England, wydanie z 1928, str. 21) napisał: “Wykazano również, że Krwawe Oskarżenie było regułą w czasach, gdy skarbiec królewski potrzebował napełnienia”. To paskudne oskarżenie przeciw ludziom o prawym charakterze zostało powtórzone w „the Jewish Chronicle Supplement”, kwiecień 1936, str. 8 (omówienie sprawy z Lincoln za panowania Henry III): “Od tego momentu, a szczególnie pod rządami żarliwego chrześcijanina, Edwarda I, Korona i jej urzędnicy stali się niemalże gorszą grozą niż tłum, zawsze chętny do rabunku i wiedziony przez fanatycznych księży i rycerskich utracjuszy, którzy napożyczali żydowskich pieniędzy. Gdy 18-wieczni pisarze historyczni zaczęli badać stare zapisy z nową sceptyczną manierą, znaleźli się tacy, którzy powątpiewali w tego rodzaju nieprzychylne domysły, gdyż te rzekome ukrzyżowania chrześcijańskich dzieci zdawały się mieć miejsce tylko wtedy, gdy królom zaczynało brakować pieniędzy”. Po to, żeby zanegować że przypadki St. Williama z Norwich i St. Hugh z Lincoln były żydowskimi mordami rytualnymi, próbuje się rzucić oskarżenie pod adresem pewnych Królów Anglii, pod adresem angielskiego duchowieństwa i obciążyć niektórych angielskich urzędników, znanych z tego, że byli to ludzie honoru, a oskarża się ich o to, że mordowali i torturowali żydów, żeby zabrać im ich pieniądze, tymczasem to sami żydzi byli oskarżeni o popełnienie przeraźliwych zbrodni. W przypadku St. Hugh, wyrok został wydany przez sąd w zgodzie z procedurami; w przypadku St. Williama, tłum ludzi sam wziął sprawy w swoje ręce, ponieważ the Sheriff nie podjął działań z urzędu. Komu będziecie wierzyć – żydom czy Anglikom? “Trudno jest odmówić pełnej wiarygodności tym historiom, tak przypadkowym, i tak częstym jednocześnie”. Tak mówi „Social England” omawiając morderstwa rytualne w Anglii (tom I, str. 407, 1893, wydaną przez H. D. Trailla). Znaczącym dowodem są treści zawarte w „Dictionary of Dates” Haydn’a, przynajmniej w wydaniach do roku 1847, wymieniające przypadki morderstw rytualnych w Anglii Normanów i Plantagenetów, jako niekwestionowane fakty. W późniejszych edycjach z lat 60-tych, wszelkie wzmianki o tym są zlikwidowane! Można przyjąć, że moc żydowskich pieniędzy sprawiła, że zaczął się dyktat wobec prasy w Anglii gdzieś w okolicach lat 50-tych ubiegłego stulecia. (XIX wieku) autor: Arnold S. Leese A oto jeden z obrzydliwych kapłanów wybrańców starający się obrócić w śmiech ten odrażający krwawy rytuał okaleczania i seksualnej napaści na dziecko, bełkoczący jakieś babilońskie obrzędy voodoo: (Film usunięto z yt, widocznie był bardzo niekoszerny – przypis tłum.) http://www.youtube.com/watch?v=N4wwaUB7Fgo&feature=player_embedded “Hebrajczycy zabili małego chłopca, Simona, po to, żeby wypełnić nakazy rabinicznego religijnego prawa; ich motywem było służyć najpodlejszej dewocji i poświęceniu przez zdobycie chrześcijańskiej krwi dla celebracji swej Paschy” – oficjalny zapis w aktach sądowych – (zanim zostały przywłaszczone) z Archiwów Watykańskich źródło: http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2012/09/12/zydowski-mord-rytualny-w-anglii-przed-1290-r-a-wspolczesne-krwawe-rytualy-yiddish/

  PRZEJDŹ NA FORUM