| Trzecie oko Wojtyły – Pielgrzymka Jana Pawła II do Indii |
| “Są tacy, którzy drwią z istnienia Kali” – powiedział. “Któż może powiedzieć, że Bóg nie przejawia się jako Zło, podobnie jak i Dobro? Lecz tylko hindusi ośmielają się czcić go pod postacią zła”. Powiedział także: “czczę straszliwego! To błąd utrzymywać, że u wszystkich ludzi przyjemność jest motywem działania. Całkiem wielu rodzi się po to by poszukiwać bólu. Czcijmy grozę, dla niej samej… Jak niewielu odważyło się czcić Śmierć, Kali! Czcijmy Śmierć!” (43). I to właśnie jest myślą “słynnej postaci” wychwalanej przez Jana Pawła II – deklamacje diabelskiego obłąkańca! Hasło Vivekanandy “wszystkie religie są prawdziwe” odbiło się echem w hinduskiej grupie ekstremistów, która domagała się “publicznego oświadczenia od papieża, że wszystkie religie są równe” (44). Zastosował się do swoich panreligijnych deklaracji, oświadczając, że hindusi i inni poganie “głoszą prawdę o człowieku”. Wszystko to co przytoczono powyżej uzasadnia konkluzję, że “papież” Wojtyła nie zachwiał się ani na jotę z bluźnierczym nonsensem, którym bluznął na Vaticanum II: “Nie jest rolą Kościoła nauczanie niewierzących. Musi on szukać ze światem tego co wspólne” (45). Zamiast pragnąć przyprowadzenia niewierzących do światła Chrystusa, Jan Paweł II okazał wielokrotnie, że cieszy się, iż pozostają oni tam gdzie są, a nawet łączył się razem z nimi, cytując ich “świętych mężów” i ustanawiając podwaliny pod niekatolicką, ogólnoświatową organizację religijną, w której różne sekty będą wzajemnie “przyswajać ducha innych wyznań, zachowując jednocześnie swą indywidualność i rozwijając się zgodnie ze swym własnym prawem wzrostu”. Wskazuje to na ciemnotę naszych czasów, iż po tak skandalicznej pielgrzymce do Indii, jest on nadal czczony jako “Ojciec Święty”. Exsurge, Domine, non praevaleat homo: judicentur gentes in conspectu tuo. V. In convertendo inimicum meum retrorsum, infirmabuntur, et peribunt a facie tua (Ps. 9, 20. 4). Laus Deo semper John Kenneth Weiskittel –––––––––– Powyższy artykuł ukazał się po raz pierwszy w języku angielskim na początku lat dziewięćdziesiątych w czasopismach “Catholic Restoration” i “Sacerdotium”. Tłumaczyła z języka angielskiego Iwona Olszewska –––––––––– Przypisy: (1) Victor J.F. Kulanday, Poganization of the Church in India, wyd. 2, Madras 1988, s. 158. (2) Ibidem, s. 159. (3) Ibidem, ss. 18-19. W “Oficjalnym Komentarzu”, CBCI użyło celowo wykrętnej, dwuznacznej mowy, broniąc punktów jako “pierwszego kroku w kierunku przystosowania” i doradzając, że “wiernym należy pokazać, iż w żadnym razie nie wprowadzamy hinduizmu do naszych kościołów, lecz tylko dostosowujemy indyjskie sposoby wyrażania czci i kultu”. Cyt., s. 23. (4) J.P.M. van der Ploeg OP, cyt., ibidem, ss. 82-83. (5) Ibidem, s. 173. (6) Ibidem, ss. XIV-XV. (7) Cyt., Alden Hatch, Pope Paul VI, wyd. 2, Nowy Jork 1966, ss. 195-196. (8) Ibidem, s. 207. (9) Ibidem, ss. 209, 210, 214. (10) Te i inne cytaty z wizyty Jana Pawła II w Indiach pochodzą z licznych tekstów przemówień, homilii i modlitw opublikowanych w języku angielskim w wyd. “L′Osservatore Romano” z 3 i 10 lutego 1986 r. (11) Op. cit., s. 157. (12) Ibidem. (13) Walter Abbot SI, The documents of Vatican II, Nowy Jork 1966, ss. 660-661. (14) Ibidem, s. 662. (15) Ibidem, ss. 661-662. (16) (Rockford, IL.: 1991), s. 25. (17) Adresses & Homilies on Ecumenism: 1978-1980, Waszyngton, D.C.: 1981, s. 101. (18) Cyt., Clive Johnson, Vedanta, Nowy Jork 1971, s. 219. (19) Cyt., Kundalay, s. 169. W tym samym miejscu autor pisze, że przy “hindusko-katolickich” obrzędach liturgicznych wierni są zachęcani do “słuchania głosu Gandhiego, którego natchnął Duch Święty”. Jan Paweł II mówi zasadniczo to samo, tylko bardziej podstępnie. (20) Paramahansa Yogananda, Man’s Eternal Quest, Los Angeles 1982, s. 486. (21) “Hinduizm”, The Catholic Encyclopedia, tom VII, s. 358. (22) Wyd. 3-cie, Oksford 1959, ss. 578, 581. (23) L.S.S. O’Malley, Popular Hinduism, Cambridge, Anglia, 1935, s. 16. (24) Cyt., Ibidem, s. 15. (25) Bob Larson, Larson’s New Book of Cults, Wheaton, IL: 1989, s. 68. (26) Ibidem. (27) Daniel Le Roux, Peter, Lovest Thou Me?, Gladysdale, Australia, 1989, s. 155. (28) Ibidem, ss. 155-156. (29) “Brahminism”, The Catholic Encyclopedia, tom II, ss. 734-735. (30) Nowy Jork 1972, s. 96. (31) s. 57 (32) Margaret & James Stutley, Harper’s Dictionary of Hinduism, Nowy Jork 1977, s. 302. (33) Edward Rice, Eastern Definitions, Garden City, N.J.: 1978, s. 381. (34) Filadelfia 1971, s. 281. (35) Stutley, s. 331. (36) Malabar, t. IX, s. 561. (37) Cyt., ibidem, ss. 561-562. (38) Cyt., “Modern Theme Parks: Educating People for the New Age”, tom XIII, nr 2, 1991, s. 7. (39) Cyt., R. C. Zaehner, Hinduism, Oksford 1984, s. 167. (40) Cyt., ibidem, ss. 167-168. Podkreślenie dodane. (41) Cyt., Desmond Doig, Mother Teresa: Her People and Her Work, Nowy Jork 1976, s. 156. (42) Cyt., Johnson, ss. 188, 193. (43) Cyt., Rice, ss. 398-399. Podobny cytat Vivekanandy pojawia się u Larsona: “Grzechem jest nazywać kogoś grzesznikiem”, s. 70. (44) “Ceremony, Protest, Ecumenism, mark pope’s visit to India”, Ecumenical News Service’s 1986 compilation, artykuł 86.2.49. (45) Cyt., Henri Fesquet, The Drama of Vatican II, tłum. Bernard Murchland, Nowy Jork 1967, s. 444. © Ultra montes (www.ultramontes.pl) Cracovia MMXI, Kraków 2011 http://ultramontes.pl |