Brakujące ogniwo pochodzenia żydostwa europejskiego: konkurencja hipotezy „nadreńskiej” i „chazarski
Za: http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2013/03/16/brakujace-ogniwo-pochodzenia-zydostwa-europejskiego-konkurencja-hipotezy-nadrenskiej-i-chazarskiej/

Poniżej przedstawiony skrót z raportu o wynikach badań genotypu chazarskiego jest cennym materiałem. Przy właściwym opracowaniu przedstawionych w nim danych, daje nam do ręki oręż pozwalający na rzeczową selekcję „ziarna” i „plew”. Przeprowadził go co prawda zespół chazarski w Johns Hopkins University Bloomberg School of Public Health, Baltimore, MD, USA, oraz McKusick-Nathans Institute of Genetic Medicine, Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore, MD, USA. Ale otrzymujemy prezentację wyników badań genetycznych. Przy zebraniu odpowiednio aktywnej i fachowej grupy Polaków, jesteśmy w stanie poznać przeróżnych przebierańców bez wróżenia z kart.

Pełny tekst w oryginale z tablicami wyników w pliku pdf do pobrania tutaj: 1208.1092

Skrót w języku polskim poniżej:

Sprawa korzeni żydostwa była przedmiotem sporów przez ponad 2 wieki, a obecnie zdaje się mieć swoje rozwiązanie. Hipoteza „nadreńska” (“Rhineland Hypothesis”) zakłada, że żydzi z Europy wschodniej wywodzą się z małej grupy niemieckich żydów, którzy emigrowali na wschód i szybko wzrastali liczebnie.

Z drugiej strony hipoteza „chazarska” zakłada, że żydzi wschodnioeuropejscy pochodzą od plemion judejskich, które dołączyły do Chazarów, mieszaniny klanów plemiennych Turków, jakie osiadły na Kaukazie w pierwszych wiekach po Chrystusie i przyjęły judaizm w VIII wieku.

(…)

Wiele badań genetycznych starało się położyć kres konkurencji tych dwóch hipotez, ale dostarczyło wyniki nie pozwalające na jednoznaczne wnioski. Część badań wskazało na podobieństwo między żydami wschodnimi a narodami Bliskiego Wschodu, jak Palestyńczycy (Hammer et al. 2000; Nebel et al. 2000; Atzmon et al.2010), inne wskazały na związek z narodami mieszkającymi na Kaukazie (Behar et al.2003; Levy-Coffman 2005; Kopelman et al. 2009). Jest też grupa badań, jakie wskazują na związki z narodami Europy południowej, jak Włosi (Atzmon et al. 2010; Zoossmann-Diskin 2010).

Większość z zacytowanych badań zrobiono w erze sprzed powszechnego użycia metody genomów, z zastosowaniem markerów dziedziczenia po jednym z rodziców, a zakres badań dotyczył różnych populacji, co sprawia że trudno jest porównywać otrzymane wyniki. Najnowsze badania w oparciu o metodę pełnego genomu wskazują na wysokie podobieństwo genetyczne żydów europejskich do narodów: druzyjskiego, włoskiego i Europy wschodniej (Atzmon et al. 2010; Behar et al. 2010).

(…)

Materiał badawczy i metody

Podstawa badań: baza badawcza zawiera próbki od 1287 osób nie powiązanych ze sobą związkami rodzinnymi z 8 żydowskich i 74 nie-żydowskich populacji poddanych genotypowaniu, w wyniku czego otrzymano ponad 531.315 autosomalnych polimorfizmów jednego nukleotydu (SNP).

(…)

W obiegowym pojęciu, żydzi ze wschodniej i środkowej Europy określani są synonimem – żydzi aszkenazyjscy i uważani są za jeden podmiot (Tian et al. 2008; Atzmon et al. 2010; Behar et al. 2010). Jednakże to określenie jest mylące, gdyż hebrajskie słowo „aszkenaz” stosowało się do Niemiec w średniowiecznej literaturze rabinicznej, stąd czyni to swój wkład do przyjęcia poglądu, że współczesne wschodnioeuropejskie żydostwo pochodzi znad Renu. Dlatego zrezygnowano z użycia określenia „żydzi aszkenazyjscy”. Da się tę grupę podzielić z grubsza na żydów wschodnich (Białoruś, Łotwa, Polska, Rumunia) oraz środkowoeuropejskich (Niemcy, Holandia, Austria).

(…)

Wyniki wszystkich testów typu PC (tablica 3, S2-3) wskazują, że ponad 70 % żydów europejskich oraz niemal wszyscy z Europy wschodniej mają geny żydów ormiańskich, gruzińskich oraz azerskich z gromady ludów zamieszkałych w obszarze Kaukazu (tablica 3, S3).

Ok. 15 % żydów z Europy środkowej ma geny druzyjskie, a reszta cypryjskie. Wszyscy żydzi europejscy mają genotyp różniący ich od związków z Bliskim Wschodem. Mocnym dowodem na poparcie hipotezy chazarskiej jest genetyczne powiązanie żydów europejskich z ludami, które zamieszkują na zewnętrznych kręgach starodawnej Chazarii: Ormian, Gruzinów oraz Azerów (tablica 1).

Wobec faktu, że ludy kaukaskie pozostawały w izolacji w rejonie Kaukazu oraz z braku dowodów na to, że ludy kaukaskie odbywały jakieś masowe akcje przesiedleńcze do Europy wschodniej lub środkowej przed upadkiem Chazarii (Balanovsky et al. 2011), te odkrycia pozwalają zakładać wspólne pochodzenie żydów europejskich i ludów na Kaukazie.

W celu dokonania oznaczenia biogeograficznego miejsca pochodzenia ludu, Novembre et al. (2008) zaproponował użycie metody opartej na teście PCA, co pozwala na określenie w promieniu kilkuset kilometrów.

Zastosowaliśmy tę metodę modyfikując jej użycie poprzez podwójny system weryfikacyjny, aby zmniejszyć ryzyko wypaczeń wyników badania próbek. Aby dokonać sprawdzenia trafności wybranej metody, najpierw spróbowaliśmy zidentyfikować biogeograficzne pochodzenie narodu druzyjskiego (Hitti 1928). Znaleźliśmy w ten sposób koordynaty następujące: 38.6±3.45° N, 36.25±1.41° E (tablica S4) na Bliskim Wschodzie (tablica S1). Połowa Druzów ma ścisłe związki genetyczne z ludami zamieszkałymi w płd-wsch. Turcji, pozostała część rozrzucona jest na obszarze płn. Syrii i Iraku. Te wyniki zgadzają się z odkryciami Shlush et al.(2008), podczas których stosowano metodę analizy mtDNA.

(…)

Europejscy żydzi powinni być umiejscawiani na Bliskim Wschodzie wg hipotezy nadreńskiej lub w rejonie między Bliskim Wschodem a Kaukazem wg hipotezy chazarskiej.

Chociaż geograficzny rodowód europejskich żydów różni się wynikami w relacjach do różnych innych narodów (tablica 4, S5), wyniki wszystkich badań schodzą się w jeden wniosek, związek z południową Chazarią położoną na obszarze współczesnej Turcji, Armenii, Gruzji i Azerbejdżanu (tablica 1). Najmniejsze odchylenia od tego obrazu w zakresie koordynatów geograficznych uzyskano w przypadku mieszaniny genetycznej z Ormianami w stosunku do zarówno wschodnich (38±2.7° N, 39.9±0.4° E), jak też środkowo-europejskich żydów (35±5° N, 39.7±1.1° E) (tablica 4). Co ważne, centralne koordynaty żydów z Europy wschodniej leżą 560 km od południowych granic Chazarii (42.77° N, 42.56° E) w pobliżu miasta Samandar – stolicy Chazarii od 720 do 750 r.n.e. (Polak 1951). Wschodnioeuropejscy żydzi byli ściśle powiązani genetycznie z żydami z Europy środkowej we wszystkich badaniach.

(…)

Wschodnioeuropejscy żydzi są jedną z najczęściej badanych grup etnicznych, szczególnie w zakresie badań chorób, w związku z istnieniem przesłanki o ich wysokim stopniu endogeniczności (chów wsobny – przypis). A zatem wg hipotezy nadreńskiej, zarówno żydzi wschodni, jak i z Europy środkowej są genetycznie bardzo niepodobni do sąsiadujących z nimi narodów, są zaś podobni do ludów z Bliskiego Wschodu. W odróżnieniu od tego poglądu, zdaniem hipotezy chazarskiej, różne społeczności żydowskie są bardzo heterogeniczne, co jest skutkiem wymieszania się z narodami kaukaskimi i powoduje posiadanie domieszki genowej tych populacji. Przebadaliśmy poziom endogeniczności żydów poprzez ocenę występowania cechy długości allelu (ASD) między społecznościami euroazjatyckich żydów. Porównaliśmy również różnice allelów metodą ASD między żydami a ich nie-żydowskimi sąsiadami – ludami z Kaukazu i Bliskiego Wschodu.

(…)

W końcu przeprowadziliśmy analizę dziedziczenia po jednym z rodziców na podstawie metod mtDNA oraz Y-chromosomu, porównując częstotliwość występowania zbieżności haplogrupy między żydami europejskimi a innymi ludami. Hipoteza nadreńska wskazuje na bliskowschodnie pochodzenie europejskich zydów zarówno od przodków ze strony ojca, jak i matki, natomiast hipoteza chazarska przedstawia źródło pochodzenia z Kaukazu z dodatkiem genów z Europy południowej oraz Bliskiego Wschodu w związku z migracjami z Bizancjum i Kalifatu. Ze względu na to, że judaizm był dziedziczony po matce dopiero od III wieku n.e. (Patai and Patai 1975), uznajemy że test mtDNA wskazać może silniejsze miejscowe podstawy ustaleń wg genotypu żeńskiego niż metoda Y-chromosomu. Podobieństwa haplogrupy między żydami europejskimi a innymi narodami zostały zakropkowane jako gorące miejsca na mapach ukazujących namiary geograficzne (tablica 7).

(…)

Dyskusja

Wschodni i środkowoeuropejscy żydzi stanowią największą grupę współczesnego żydostwa, oblicznego na prawie 90 % z ponad 13 mln żydów na świecie (United Jewish Communities 2003). Wschodnioeuropejscy żydzi stanowili ponad 90 % żydów europejskich przed II WŚ. Pomimo ich niejasnego pochodzenia, żydzi europejscy są ciekawą grupą badań genetycznych i chorobowych w związku z przypisywaną im historią genetyczną (Ostrer 2001). Biorąc poprawkę na strukturę ludnościową z zastosowaniem odpowiednich wskaźników kontrolnych w zakresie badań nad chorobami, ważne jest, aby określić czy żydzi europejscy mają pochodzenie semickie, kaukaskie, czy może inne.

Chociaż narodził się judaizm zawarty w teologiczno-historycznym micie, nie powstała żadna historiografia żydowska od czasów Józefa Flawiusza (I w. n.e.) aż do XIX wieku (Sand 2009). Dawni niemieccy historycy tworzyli hipotetyczny most w tej historycznej próżni w prosty sposób, mianowicie przez łączenie współczesnych żydów bezpośrednio ze starożytnymi mieszkańcami Judei. (tablica 1); ten paradygmat został szybko utrwalony w zakresie nauk medycznych i skrystalizował się jako niepodważalna narracja. Wiele osób podjęło wyzwanie obalenia tej obowiązkowej narracji (Koestler 1976; Straten 2007), głównie poprzez wskazywanie, że jedyne pochodzenie z Judei nie może być źródłem wielkiej populacji żydów wschodnioeuropejskich na początku XX w. bez wielkiego wkładu ze strony zjudeizowanych chazarów oraz poprzez wskazywanie, że taki monolog jest w konflikcie z dowodami o charakterze antropologicznym, historycznym oraz genetycznym (Dinur 1961; Patai and Patai 1975; Baron 1993).

Dowodzenie z pochodzenia z jednego z rodziców oraz analizy całego genomu dają różnorakie i sprzeczne odpowiedzi (Levy-Coffman 2005; Atzmon et al. 2010; Behar et al. 2010), a sprawa pochodzenia europejskich żydów pozostawała przedmiotem sporów zasadniczo między zwolennikami hipotezy nadreńskiej a zwolennikami hipotezy chazarskiej.

Obecny dostęp do danych o genomie narodów z Kaukazu (Behar et al. 2010) pozwolił sprawdzić hipotezę chazarską po raz pierwszy od chwili jej postawienia. Aby dokonać oceny obydwu hipotez, przeprowadziliśmy serię badań porównawczych między żydami z Europy a surogatami populacji chazarskiej, jak i tej, która zamieszkiwała Judeę, stawiając za każdym razem to samo pytanie – czy żydzi ze środkowej i wschodniej Europy są genetycznie bliżsi z narodami z Kaukazu czy też z Bliskiego Wschodu? Kładziemy nacisk na fakt, że te dwie hipotezy nie mają wyłącznego prawa do bycia jedyną słuszą odpowiedzią, i że część żydów europejskich może mieć innych przodków.

(…)

Przedstawiamy, że hipoteza chazarska daje wielostronne wyjaśnienie otrzymanych rezultatów, w tym o przodkach z płd. Europy (Atzmon et al. 2010; Zoossmann-Diskin 2010) oraz z Bliskiego Wschodu (Nebel et al. 2000; Behar et al. 2010). W przeciwieństwie do niej, hipoteza nadreńska nie potrafiła wyjaśnić wielkiego komponentu kaukaskiego w genomie żydów z Europy, co jest zjawiskiem rzadkim w nie-kaukaskich populacjach (tablica 5) oraz wielkich obszarach na jakich wspólnie zamieszkiwali żydzi europejscy i narody kaukaskie, co wskazuje na ich wspólnych przodków.

Największy problem z hipotezą nadreńską polega też na tym, że brak historycznego i antropologicznego dowodu na częste fale migracyjne z Palestyny do Europy (Straten 2003; Sand 2009), inny problem to kwestia wyjaśnienia ogromnej ekspansji populacji żydowskiej wśród żydów ze wschodniej Europy z 50 tysięcy (XV wiek) do 8 milionów (XX wiek).

(…)

Najbardziej oszczędnym w słowach wyjaśnieniem dla tych odkryć jest to, że żydzi z Europy wschodniej mają judeo-chazarskie pochodzenie sfałszowane potem wiele wieków później na Kaukazie. Obecność żydowska na Kaukazie, a potem w Chazarii, została odnotowana jeszcze w ostatnich wiekach p.n.e., a potem zwiększyła się wskutek przebiegu Szlaku Jedwabnego (tablica 1), upadku Judy (I-VII wiek), powstania Chrześcijaństwa i islamu (Polak 1951). Greko-romańscy i żydzi pochodzący z Mezopotamii ciążący w swych migracjach ku Chazarii byli tu również nagminnie spotykani, a te przesiedlenia wzmogły się jeszcze bardziej wskutek konwersji chazarów na judaizm (Polak 1951; Brook 2006; Sand 2009).

Migracje na wschód (tablica 7) z Europy do Chazarii utrwaliły egzotyczny rys pochodzenia południowoeuropejskiego w puli genetycznej chazarów (tablica 5) oraz zwiększyły niejednorodność genetyczną judeo-chazarów. Religijna konwersja chazarów objęła wszystkich mieszkańców imperium chazarskiego i plemion podporządkowanych i trwała przez kolejne 400 lat (Polak 1951; Baron 1993) aż do czasów inwazji Mongołów (Polak 1951; Dinur 1961; Brook 2006).

Wraz z ostatecznym upadkiem swego imperium (XIII wiek), judeo-chazarzy uciekli do Europy wschodniej, a potem migrowali do Europy środkowej, mieszając się z sąsiednimi narodami.

Odkrycia historyczne i archeologiczne rzucają światło na wydarzenia o charakterze demograficznym, jakie nastąpiły po konwersji chazarów. Przez 500 lat (740–1250 n.e.) swego istnienia, judeo-chazarzy wysłali swoich następców na ziemie słowiańskie, jak Rumunia i Węgry (Baron 1993), rzucając ziarno, z jakiego wyrosły wielkie społeczności żydowskie stanowiące w następnym czasie schronienie dla chazarskiej diaspory.

Stawiamy hipotezę, że osadnictwo judeo-chazarów we wschodniej Europie było następstwem serii ważnych wydarzeń, jakie powodowały migrację ludności z Kaukazu do Europy wschodniej i środkowej poprzez skuteczny podział populacji, gdzie wyznaczona do przesiedlenia część prowadziła ekspansję na nowe terytoria przy zmieniających się warunkach socjo-politycznych (Gilbert 1993). W wyniku tego, społeczności żydowskie wzdłuż granic Kaukazu są bardziej niejednorodne niż inne społeczności żydowskie (tablica 1).

Po upadku swego państwa, judeo-chazarscy uciekinierzy znaleźli schronienie w rosnącym w siłę Królestwie Polski i wśród innych społeczeństw wschodniej Europy, gdzie stali się specjalistami w sprawach gospodarczych, finansach i polityce. Przed tym exodusem, populacja judeo-chazarów wynosiła pół miliona osób, tyle samo, ile żydów mieszkało w Królestwie Polsko-Litewskim 4 wieki później (Polak 1951; Koestler 1976). Część judeo-chazarów pozostała na dotychczasowych terytoriach, głównie na Krymie i na Kaukazie, gdzie utworzyli żydowskie enklawy, jakie przetrwały do czasów nam współczesnych. Jedna z dynastii żydowskich książąt rządziła w XV wieku na Krymie pod kuratelą Republiki Geniu, a potem Tatarów Krymskich. Innym śladem nacji chazarskiej są tzw. „żydzi górscy” w rejonie płn. Kaukazu (Koestler 1976). W XVI wieku ogólna liczba populacji żydowskiej na świecie wynosiła ok. 1 miliona, co sprawia, że można zakładać, iż w Średniowieczu większość żydów miała pochodzenie judeo-chazarskie (Polak 1951; Koestler 1976).

(…)

Uzyskane przez nas wyniki odpowiadają istniejącym dowodom z wielu innych dziedzin. Znaleziska językowe przedstawiają żydów ze wschodniej Europy jako kogoś, kto pochodzi z mniejszości izraelicko-palestyńskich żydów, jacy wyemigrowali i wrzenili się w bardziej niejednorodne genetycznie populacje nawróconych na judaizm z Kaukazu, Bałkanów oraz ziem Germano-Serbskich (Wexler 1993). Yiddish, język żydów wschodnich, ma swój rodowód z języka Słowian, a poddany został ponownej kodyfikacji na staroniemiecki w dawnych czasach (Wexler 1993). Nasze wyniki znajdują odpowiednik również w badaniach genetycznych, archeologicznych, historycznych, antropologicznych, pozostają także w zgodności ze sprzecznymi wynikami badań genetycznych dotyczących pochodzenia żydów europejskich (Polak 1951; Patai and Patai 1975; Wexler 1993; Brook 2006; Kopelman et al. 2009; Sand 2009). W końcu, nasze odkrycia potwierdzają zarówno słowny przekaz, jak też kanoniczną literaturę żydowską opisującą konwersję chazarów na judaizm oraz judeo-chazarskie pochodzenie zydów z Europy (np. “Sefer ha-Ittim” rabina Jehudah ben Barzillai [1100 n.e.] , “Sefer ha-Kabbalah” Abrahama ben Dauda [1161 n.e.], a także “The Khazars” rabina Jehudah Halevi [1140 n.e.]) (Polak 1951; Koestler 1976).

Zaznaczamy, że nie mamy zamiaru podważać badań Behar et al. (2010), czy Atzmon et al. (2010), lecz proponujemy bardziej obszerną interpretację wyników, co wyjaśnia wzorce widoczne w całym genomie, dane o jakich mowa w literaturze oraz te, jakie pozyskujemy z innych źródeł.

(…)

Wnioski

Porównaliśmy dwa modele genetyczne w sprawie pochodzenia żydów europejskich ukazane w postaci chazarsko-europejsko-bliskowschodnim modelu oraz w modelu zakładającym tylko pochodzenie z Bliskiego Wschodu.

Współczesne narody posłuzyły jako surogaty względem starożytnych chazarów oraz judejczyków, a ich związek z żydostwem europejskim został sprawdzony na podstawie obszernego materiału użytego w badaniach genetycznych.

Nasze odkrycia wspierają hipotezę chazarską wskazującą na głównie kaukaskie pochodzenie wraz z domieszką południowo-europejską, bliskowschodnią oraz ze wschodniej Europy. Pozostaje to w zgodności z najnowszymi badaniami oraz tradycją ustną i pisaną.

Stwierdzamy, że genom żydów europejskich jest mozaiką starych populacji, w skład której wchodzą zjudeizowani chazarzy, żydzi greko-romańscy oraz mezopotamscy, a także judejczycy oraz to, że struktura ludnościowa została ukształtowana na Kaukazie oraz nad brzegami Wołgi, przy czym korzenie sięgają do Kaanan i brzegów Jordanu.


  PRZEJDŹ NA FORUM