Starożytne Indie

Początki państwa

Starożytne Indie obejmowały cały Półwysep Indyjski (Dekan). Od południa otaczały go wody Morza Arabskiego, Oceanu Indyjskiego oraz Zatoki Bengalskiej. Od północnych sąsiadów odgradzały go góry Himalaje, Hindukusz oraz Karakorum.

Przez ponad dwa tysiące lat jedynie przełęcze na północnym zachodzie umożliwiały kontakt z innymi cywilizacjami.

Jak każda cywilizacja starożytna, Indie położone były nad ogromnymi rzekami zapewniającymi byt osiadłym tam ludziom. Te rzeki to Indus i Ganges. Dzięki rozbudowanym sieciom rzecznych Gangesu i Indusu starożytni mieszkańcy półwyspu Indyjskiego nie musieli budować kanałów nawadniających, jak czynili to chociażby Egipcjanie.

O potędze państwa w dolinie tych dwóch rzek świadczyły miasta: Mohendżo Daro, Pataliputra i Harappa. harakteryzowały je monumentalne, reprezentacyjne budowle oraz dobrze zaplanowane obszary mieszkalne z regularnymi, rozplanowanymi ulicami.

Ludność tubylcza, jaka wówczas zamieszkiwała półwysep Dekan, zajmowała się głównie rolnictwem: uprawą prosta, ryżu, bawełny, pszenicy czy herbaty, hodowlą była zebu. Rozwijał się także handel (głównie bawełną, herbatą, przyprawami – unikatowymi wyrobami Indii), który jednakże utrudniała niedogodna lokalizacja geograficzna. Ludność tubylcza posiadała swój własny system płatniczy, stworzyła system miar i wag, wprowadziła kalendarz, zajmowała się arytmetyką. W Indiach posługiwano się pismem obrazkowym. Ludność była na wysokim poziomie, jeśli chodzi o higienę. W każdym domu obowiązkowo była łazienka, a wodę z niej odprowadzały kanały wyłożone cegłą.

Najazd Ariów

Ta wysoko rozwinięta cywilizacja została jednak w XIX wieku p.n.e. naruszona przez plemiona Ariów, które podczas dwustu lat wojen podbiły całe państwo, głównie dzięki dobremu uzbrojeniu i wyćwiczonej sztuce walki. Na zdobytych terenach nie utworzyli tak jak ich poprzednicy jednego, dobrze zorganizowanego państwa, ale system państw-miast.

Ponieważ znacznie różnili się od tubylców, głównie kolorem skóry (Ariowie posiadali biały kolor skóry w przeciwieństwie do śniadych tubylców), wprowadzili podział stanowy, zwany w Indiach warnami. Początkowo warna znaczyła kolor, barwę. Później jej znaczenie jednak się zmieniło i oznaczała stan (kastę).

KASTA 1 [bramini] – kapłani, mędrcy, nauczyciele
KASTA 2 [kszatrijowie] – władcy, wojownicy, urzędnicy
KASTA 3 [wajśjowie] – chłopi, kupcy
KASTA 4 [sudrowie] – rzemieślnicy

Resztę społeczeństwa nieobjętego kastami, czyli ludność niearyjska, tworzyli pariasi.

Przynależność do stanu gwarantowało urodzenie, w jednej kaście pozostawało się do końca życia. Nie uwzględniano awansów. Chociaż konstytucja uchwalona w Indiach znosiła podział stanowy, to jednak po dziś dzień funkcjonuje on w codziennym życiu. Ariowie mieli kult własnych wojowniczych bóstw: Rudra (bóg miotający piorunami) i Agni (bóg ognia). Obok kultu agresywnych męskich bóstw, czczona także była Wielka Bogini – twórczyni i niszczycielka życia. Z czasem Arianie przejęli wierzenia tubylczej ludności – religię wedyjską.

Hinduizm

Powoli Ariowie, przejmowali kulturę i wiarę ludności tubylczej. Podstawy tej najstarszej religii świata zawarte są w czterech księgach Wedy („weda” = „wiedza”). Znajdują się tam zapisane w sanskrycie (język indyjski wprowadzony przez Ariów) hymny skierowane do bóstw, śpiewane podczas ceremonii religijnych, zapisy rytuałów religijnych, pieśni ofiarne.

Księgi Wedy spisane zostały miedzy XVIII a VIII wiekiem p.n.e., „brahmany ” będące traktatami rytualnymi na użytek kapłanów – braminów i „upaniszady” (nauki tajemne) powstały miedzy VII wiekiem p.n.e. a początkiem naszej ery. Dla współczesnych ludzi stanowią one głównie źródło wiedzy o początkach cywilizacji indyjskiej.

Ganges – święta rzeka

Mieszkańcy Indii wierzyli w reinkarnację – odrodzenie się człowieka po śmierci. Zgodnie z prawem „karman” każdy Hindus uważa, że jego teraźniejsza egzystencja zależy od pozostałych wcieleń. W następnym życiu mógł on przynależeć do innej kasty, decydowały o tym jego poczynania za życia. Jeśli miał więcej dobrych uczynków, to zostawał przeniesiony do kasty wyżej; jeśli przeważały złe uczynki – przenoszono go do niższego stanu.

Religia wedyjska z czasem ulegała przemianom. Tak właśnie powstał jej odłam zwany hinduizmem. Sama nazwa „hinduizm” pochodzi od słowa, jakim starożytni Persowie określali sąsiadów zamieszkujących przeciwległy brzeg Indusu. Hinduizm to religia politeistyczna. Bogom składano ofiary w postaci owoców i kwiatów w hinduskich świątyniach zwanych pagodami. Świętą rzeką Hindusów był Ganges, a kąpiel w niej oznaczała oczyszczenie z wad. We współczesnym świecie liczba wyznawców hinduizm przekracza 800 mln.

BÓSTWO ROLA
Brahma stwórca świata i najwyższy bóg, przedstawiany w postaci mężczyzny o czterech
rękach i czterech głowach skierowanych w cztery strony świata
Sziwa prawodawca i stróż porządku moralnego na świecie, bóg zniszczenia i śmierci
Wisznu dawca życia, często wcielający się w istoty ludzkie
Lakszma żona Wisznu, bogini szczęścia i urodzaju
Kryszna ósme wcielenie boga Winszu, jeden z głównych bohaterów pieśni indyjskiej
"Bhagawadgita", fragmentu eposu "Mahabharata".
Ganesia bóg mądrości, usuwający przeszkody, pan bóstw podziemnych; syn Sziwy i Parwati,
przedstawiany w postaci ludzkiej z głową słona
Ganga bogini, personifikacja rzeki Ganges, córka Himawatu
Himawatu bóstwo Himalajów
Parwati jedna z łagodnych postaci małżonki boga Sziwy
Rama bohater indyjskiej epopei "Ramajana"; boga Ramę uznano jako jedno z wcieleń
boga Wisznu

Budda

Buddyzm

Buddyzm został stworzony przez jednego, konkretnego człowieka: Buddę. Oto jego historia: W jednym z państw na Półwyspie Indyjskich urodził się w ok. 560 roku p.n.e. książę Siddharta. Astrologowie orzekli jednak, że dziecko to niesie ze sobą wielką misję. Jeśli nigdy nie ujrzy on cierpienia ani bólu, zostanie podług woli swojego ojca, królem owego państwa. Jeśli jednak kiedykolwiek ujrzy choroby i śmierć – misja, o której mowa, Buddazostanie spełniona i stanie się on wielkim przywódcą duchownym.

Król chował swojego syna w zamknięciu, aby nie ujrzał zła świata, gdyż bardzo zależało mu na tym, aby tron królestwa pozostał w rodzinie. Jednak pewnego dnia ciekawy książę wyszedł poza mury pałacu i ujrzał to, przed czym go tak chroniono – śmierć, niedolę ludzką i cierpnie. Postanowił, że za wszelką cenę zrobi coś, aby temu zapobiec.

W kilka lat później doznał olśnienia. Ugruntował się w przekonaniu, że całe zło pochodzi od nietrwałości i przemijania. W ten sposób królewski syn stał się Buddą (słowo to oznacza „oświecony” albo „przebudzony”). Przez wiele lat przebywał w otoczeniu braminów i joginów, medytował w samotności. Wierzył, że tylko poprzez pozbawienie się dotychczasowych pragnień oraz wytrwałą medytację można wyzwolić ciało z ciągu odradzania się i śmierci (reinkarnacji).

Według nauki Buddy człowiek uwolni się dopiero wtedy od cierpienia, gdy nie będzie zaznawał żadnych życiowych pragnień.

Budda zmarł mając 80 lat. Jego uczniowie szybko rozpowszechnili nauki swojego mistrza. Stopniowo nowa religia rozpowszechniła się na terenie całej Azji, aż w I w. p.n.e. dotarła do Chin. Liczne buddyjskie święta upamiętniają wydarzenia z życia Buddy. Mnisi noszą żółte szaty, medytują, czczą Buddę i nauczają świętych tekstów. Buddyzm nie uznaje podziału stanowego, głosi równość i wolność wszystkich ludzi. Zabrania zabijania jakichkolwiek istot żywych. Gardzi kłamstwem i kradzieżą. Od wyznawców wymagane jest czyste serce, szacunek dla innych i życzliwość dla każdego. Najważniejszymi cechami buddysty są: spokój, życzliwość, współczucie i radość.

Luka – Ula Preis
http://historia.pgi.pl


  PRZEJDŹ NA FORUM