Grupa: Administrator 
Posty: 7596 #1525354
Od: 2012-7-24
| Za: http://marucha.wordpress.com/2013/07/06/zyjemy-w-nienormalnych-czasach/
Żyjemy w bardzo dziwnych czasach…
Do władzy doszli tyrani, despoci, awanturnicy, brutale, zbiry, okrutnicy, zabijaki, którzy tyranizują, zastraszają, znęcają się, maltretują, zahukują.
Jest wiele cech wspólnych miedzy Żydami, zboczeńcami (homoseksualistami), politykami. Wszyscy oni maja zaburzenia osobowości.
Minigaleria psycholi, którym Polacy pozwalają rządzić.
Psychiatria definiuje dość dobrze te zaburzenia, rzadziej zajmujemy się ofiarami tych zaburzonych.
Z reguły psychiatria zajmuje się przypadkami indywidualnymi – osoby dotkniętej zaburzeniem osobowości, jak i konkretnej jego ofiary.
Tych ludzi jest bardzo dużo i żyją wśród nas. O ile na poziomie jednostki zjawisko choroby psychicznej zwraca na siebie uwagę – o tyle na poziomie życia społecznego i politycznego nie dostrzegamy tych zjawisk i nie kojarzymy, że osoba u szczytu władzy ma zaburzenia osobowości!
Jednym z powszechnych zaburzeń jest NZO – Narcystyczne Zaburzenie Osobowości (NPD – Narcissistic Personality Disorder), dawniej zwane po prostu psychopatią, a osoby nim dotknięte psychopatami.
Proszę sobie wygooglować powyższe pojęcia, czy choćby zajrzeć do Wikipedii – ale są znacznie lepsze źródła.
Przyłóżmy definicje psychiatryczne do zjawisk społecznych i politycznych. Pasuje jak ulał. Pasuje jak pięść do nosa.
Proszę państwa – rządzą nami PSYCHOLE!
Wymieńmy kilka zaburzeń psychicznych: anankastyczne • chwiejne emocjonalnie (borderline, typ impulsywny) • dyssocjalne • histrioniczne • narcystyczne • negatywistyczne • paranoiczne • schizoidalne • schizotypowe • unikające • zależne.
Amerykański system klasyfikacji psychiatrycznej (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – DSM-IV) definiuje osobowość narcystyczną jako utrwalony wzorzec poczucia własnej wielkości (widoczny w fantazjach bądź w zachowaniu), potrzeby podziwu ze strony innych i braku empatii, który pojawia się we wczesnej dorosłości i ujawnia się w różnych kontekstach, na co wskazuje co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
Jednostka ma wyolbrzymione poczucie własnej wartości (wyolbrzymia swoje osiągnięcia i talenty, oczekuje uznania własnej wyższości, niewspółmiernie do rzeczywistych dokonań).
Pochłaniają ją fantazje o nieograniczonym własnym powodzeniu, mocy, wybitnych zdolnościach, urodzie czy miłości idealnej.
Przekonana jest o własnej wyjątkowości i unikatowości, którą mogą zrozumieć lub z którą mogą obcować tylko inni wyjątkowi bądź zajmujący wysoką pozycję ludzie lub instytucje.
Wymaga przesadnego podziwu.
Ma poczucie posiadania specjalnych uprawnień, tzn. bezpodstawnie oczekuje szczególnie przychylnego traktowania lub automatycznego podporządkowania się innych jej oczekiwaniom.
Nastawiona jest eksploratorsko wobec innych ludzi, tzn. wykorzystuje ich do osiągnięcia własnych celów.
Brak jej empatii, niechętnie rozpoznanie cudzie uczucia i potrzeby oraz nie jest skłonna z nimi się identyfikować.
Często zazdrości innym lub uważa, że inni jej zazdroszczą.
Swą postawą i zachowaniem okazuje arogancję i wyniosłość.
NZO (Narcystyczne Zaburzenie Osobowości) – NPD (Narcissistic Personality Disorder), zobacz:
http://quantumfuture.net/pl/psychopatologia.html
* * *
Fragment książki “Psychopatologia”, wydanie czwarte, traktujący o antyspołecznym, histrionicznym i narcystycznym zaburzeniu osobowości.
Antyspołeczne zaburzenie osobowości
Jednym z najbardziej fascynujących zaburzeń osi II jest prawdopodobnie antyspołeczne zaburzenie osobowości
Charakterystyka antyspołecznego zaburzenia osobowości
Przez dłuższy okres dziejów ludzkości zachowań antyspołecznych nie postrzegano w kategoriach psychologicznych. Jednak w XIX wieku pojawiła się myśl, że niektóre typy czynów kryminalnych mogą wynikać z warunków, nad którymi jednostka nie ma żadnej władzy, tzn. ze źródeł społecznych, psychicznych i biologicznych. Przestępstwa przestały być zatem aktami woli, a zaczęły być raczej skutkiem okoliczności niemożliwych do opanowania.
(..)
Osobowość antyspołeczna
A. Utrzymujący się wzorzec braku poszanowania i pogwałcenia praw innych ludzi, pojawiający się po 15 roku życia, przejawiający się przynajmniej trzema z następujących kryteriów:
niezdolność do podporządkowania się normom społecznym opisującym zachowania zgodne z prawem, objawiająca się wielokrotnie dokonywanymi czynami stanowiącymi podstawę aresztowania;
zakłamanie objawiające się wielokrotnym dopuszczeniem się kłamstwa, używaniem pseudonimów przestępczych lub oszukiwaniem innych dla zysku albo przyjemności;
impulsywność, niezdolność planowania;
skłonności do rozdrażnienia i agresja wyrażająca się w notorycznych bójkach i napaściach;
brak troski o bezpieczeństwo własne i innych;
brak odpowiedzialności wyrażający się niezdolnością spełnienia wymogów zachowania w pracy zawodowej lub w dotrzymywaniu zobowiązań finansowych;
brak poczucia winy wyrażający się obojętnością lub racjonalizacją wyrządzania krzywdy, szkodzenia i okradania innych.
B. Osoba musi mieć przynajmniej 18 lat.
C. Udokumentowane zaburzenia zachowania, które pojawiły się przed 15 rokiem życia.
D. Zachowanie antyspołeczne nie pojawia się wyłącznie w trakcie schizofrenii lub epizodu manii.
Przestępca, czy chory umysłowo?
Psychologów nierzadko powołuje się w charakterze biegłych, w celu dokonania oceny stanu psychicznego osób, które dopuściły się poważnych przestępstw. Często spełniają one kryteria diagnostyczne zaburzenia osobowości antyspołecznej. Jednak rozpoznanie zaburzenia, m.in. osobowości antyspołecznej, nie jest traktowane jako ułomność pozwalająca na przyjęcie linii obrony przestępcy opartej na jego niepoczytalności. Dzieje się tak dlatego, że zaburzenia osobowości nie są uważane za choroby upośledzające zdolność jednostki do panowania nad własnymi emocjami lub odróżniania dobra od zła. Natomiast sąd uznaje, że na emocje jednostki i zdolność dokonywania osądu moralnego mogą wpływać epizody poważnych zaburzeń nastroju.
Brak sumienia i poczucia odpowiedzialności wobec innych. Brak żalu i wyrzutów sumienia oraz jakiegokolwiek poczucia upokorzenia, stanowi jedną z cech antyspołecznego zaburzenia osobowości.
Przyczyny antyspołecznego zaburzenia osobowości
W ten sposób dotarliśmy do korzeni osobowości antyspołecznej. Jakie są jej przyczyny? Nie jesteśmy jeszcze pewni, ale wyniki badań wskazują na kilka czynników, m.in.:
dziedziczoną podatność,
wczesne uszkodzenia rozwijającego się układu nerwowego,
nieprawidłowości reakcji fizjologicznych i czynności mózgu,
kontekst rodzinny i społeczny oraz
nieprawidłowości w uczeniu się.
(…)
Źródła antyspołecznego zaburzenia osobowości
Za to, czy u konkretnej osoby rozwinie się antyspołeczne zaburzenie osobowości, odpowiadają zarówno geny, jak i środowisko. Kontekst rodzinny i społeczny może prowadzić do wystąpienia deficytu zdolności kontrolowania impulsów. A to, wraz z predyspozycjami genetycznymi do chronicznego niedostatecznego pobudzenia, które może być spowodowane nieprawidłowym funkcjonowaniem płatów czołowych i układu limbicznego mózgu, może doprowadzić do wystąpienia trudności w uczeniu się, jak również problemów w panowaniu nad impulsami przyczyniających się do powstania dziecięcego zaburzenia zachowania, a w końcu do antyspołecznego zaburzenia osobowości.
Narcystyczne zaburzenie osobowości
Narcystyczne zaburzenie osobowości charakteryzuje się wygórowanym poczuciem doniosłości własnego “ja” i brakiem odczuć empatycznych. Towarzyszy temu “pretensjonalność” i zaabsorbowanie własną osobą w fantazjach na temat nieograniczonego sukcesu, siły i/lub urody oraz potrzeba bycia podziwianym
Osobowość narcystyczna
Utrzymujący się wzorzec pretensjonalności (w świecie fantazji i w zachowaniu), potrzeby bycia podziwianym i braku empatii, pojawiający się po raz pierwszy we wczesnym okresie dorosłości i widoczny w wielu sytuacjach, spełniający przynajmniej pięć z następujących kryteriów:
przesadne poczucie doniosłości własnej osoby (np. wyolbrzymianie osiągnięć, talentów, oczekiwanie uznania za kogoś ważniejszego bez odwoływania się do współmiernych dokonań);
oddawanie się fantazjom na temat nieograniczonego powodzenia, potencjału, doskonałości, urody i miłości idealnej;
przekonanie o własnej “nietuzinkowości” i niepowtarzalności, która może być zrozumiana jedynie w odniesieniu do innych niepospolitych ludzi (lub instytucji) wyższego stanu;
wymaganie skrajnego podziwu dla własnej osoby;
poczucie posiadania specjalnych praw, tj. bezpodstawne oczekiwania przychylnego traktowania lub automatycznego podporządkowania oczekiwaniom tej osoby;
w kontaktach międzyludzkich podejście eksploatacyjne, tj. wykorzystywanie innych w celu osiągnięcia własnych celów;
brak empatii: niechętnie rozpoznaje i identyfikuje się z uczuciami i potrzebami innych;
często zazdrości innym lub uważa, że inni mu zazdroszczą;
zachowuje się arogancko i wyniośle i prezentuje takie poglądy.
Osobowość narcystyczna, zobacz
http://psychiatria.mp.pl/zaburzenia_osobowosci/show.html?id=74485
Kryteria diagnostyczne osobowości narcystycznej
Tak jak w przypadku wszystkich innych zaburzeń osobowości, również tutaj należy uwzględniać różne sfery życia, fazę rozwojową jednostki, stopień cierpienia danej osoby i jej otoczenia. Czym są zaburzenia osobowości i kiedy można o nich mówić, przeczytają Państwo w artykułach „Zaburzenia osobowości” oraz „Osobowość borderline”.
Kryteria ICD-10
Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (International Classification of Diseases 10th Revision – ICD-10) nie precyzuje kryteriów rozpoznawania osobowości narcystycznej i zalicza ją do tzw. innych określonych zaburzeń osobowości (F60.8) razem z m.in. osobowością niedojrzałą i bierno-agresywną.
Warunkiem rozpoznania jest spełnienie ogólnych kryteriów zaburzenia osobowości. Przyjrzenie się tym, ogólnym kryteriom może pomóc w odpowiedzi na pytanie, kiedy – zdaniem współczesnych ekspertów – przekroczona zostaje linia oddzielająca narcyzm zdrowy od patologicznego. Są to mianowicie:
utrwalone wzorce przeżywania i zachowania osoby, które jako całość wyraźnie odbiegają od zakresu kulturowo oczekiwanego i akceptowanego czyli od tzw. „normy”; dewiacja taka musi się przejawiać w przynajmniej dwóch obszarach i dotyczyć: procesów poznawczych (czyli sposobów spostrzegania i interpretowania ludzi, rzeczy i wydarzeń; uczuciowości, panowania nad impulsami i nagradzania potrzeb) i/lub sposobu odnoszenia się do innych i postępowania w sytuacjach międzyludzkich,
dewiacja taka przejawia się w całym zachowaniu osoby, które jest nieelastyczne i nieprzystosowawcze – nie ogranicza się tylko do jednego wyzwalającego bodźca lub sytuacji,
dana osoba doznaje indywidualnego cierpienia i/lub wywiera niepożądany wpływ na otoczenie społeczne,
problematyczne cechy są stabilne i cechuje je długi czas trwania; rozpoczynają się zwykle w okresie późnego dzieciństwa lub wieku młodzieńczym i trwają w wieku dojrzałym.
MatkaPolka
Istotnie, nie trzeba być specjalnie spostrzegawczym, aby stwierdzić, iż zachowanie większości polityków w Polsce wypełnia kryteria istnienia u nich zaburzeń psychicznych. A w szczególności:
- brak jakiegokolwiek poczucia wstydu za najbardziej nawet godne potępienia czyny
- brak poczucia empatii wobec innych, zwłaszcza stojących niżej na drabinie społecznej
- bezwzględne wykorzystywanie innych osób dla własnej korzyści i zupełna obojętność na dobro wspólne
- poczucie prawa do bycia traktowanym w sposób wyjątkowy, nawet w przypadku łamania prawa.
Admin
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee
http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp |
