Grupa: Administrator 
Posty: 7596 #1053572
Od: 2012-7-24
| źródło: http://imeu.net/news/article0022250.shtml
Od chwili powstania izraela w 1948 r., izraelscy przywódcy polityczni i wojskowi stworzyli i zastosowali w praktyce wzorzec wielokrotnego łamania zawieszenia broni wobec swych wrogów w celu uzyskania przewagi militarnej, zaborów terytorialnych lub sprowokowania przeciwników do przeprowadzania aktów przemocy po to, żeby izrael mógł następnie wykorzystać to politycznie i/lub wykorzystać do uzasadnienia operacji wojskowych, jakie były z góry zaplanowane.
Poniższe zestawienie zawiera krótki przegląd niektórych najbardziej przejrzystych naruszeń warunków zawieszenia broni popełnionych przez wojska izraelskie w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat.
2012 – W dniu 14 listopada, dwa dni po tym, jak Palestyńskie ugrupowania w Gazie zgodziły się na rozejm po uprzednich kilku dniach walk, izrael morduje lidera zbrojnego skrzydła Hamasu, Ahmeda Jabari, grożąc eskalacją przemocy po tygodniu, w którym co najmniej sześciu palestyńskich cywilów zostało zabitych a dziesiątki innych zostało rannych wskutek izraelskich ataków.
2012 – W dniu 09 marca, izrael narusza wynegocjowane z udziałem przedstawicieli Egiptu zawieszenie broni i morduje szefa Popular Resistance Committees z siedzibą w Gazie, wywołując kolejną falę przemocy, w której zginęło co najmniej kilkunastu Palestyńczyków, w tym co najmniej czterech cywilów, a wielu innych zostaje rannych. Jak zwykle, izrael twierdzi, że działa w samoobronie wyprzedzając bliski atak planowany przez ww. organizację, jednocześnie nie przedstawia żadnych dowodów na poparcie zarzutu.
Po tym zabójstwie izraelski dziennikarz Zvi Bar’el pisze w gazecie Haaretz:
“Trudno zrozumieć, co jest podstawą twierdzenia, że izrael nie dąży do eskalacji napięcia tej sytuacji. Można założyć, że zbrojna odpowiedź Popular Resistance Committees czy Islamskiego Dżihadu na celowe zabójstwa dokonane przez izrael, będą mieć miejsce i należy sie tego spodziewać. Ale czy ktokolwiek roważał możliwość, że taka reakcja może prowadzić do jeszcze większej liczby ofiar izraelskich w przypadku ataku terrorystycznego, który Zuhair al-Qaisi, Sekretarz Generalny Popular Resistance Committees, mógł przecież już przeprowadzić? W braku jasnej odpowiedzi na to pytanie, można przypuszczać, że ci, którzy zdecydowali się zabić al-Qaisi, ponownie powołają się na strategię “odpowiedniej reakcji”, w wyniku której izraelskie uderzenie spotka się z reakcją odwetową, a ta znowu wywoła izraelską kontr-reakcję”.
Nieco ponad dwa miesiące wcześniej, w trzecią rocznicę operacji Płynny Ołów, izraelski szef sztabu, gen. Benny Gantz mówi na antenie radia armii izraela, że izrael będzie musiał ponownie wkrótce zaatakować Gazę, aby przywrócić jego moc “odstraszania”, i że atak musi być “szybki i bolesny”, oraz kończy wywiad mówiąc: “Będziemy działać, gdy warunki będą odpowiednie”.
2011 – W dniu 29 października izrael łamie rozejm, który utrzymywał spokój przez dwa miesiące, zabijając pięciu członków Islamskiego Dżihadu w Gazie. Następnego dnia, Egipt proponuje kolejny rozejm, jaki izrael natychmiast narusza, zabijając kolejnych czterech członków IJ. W aktach przemocy, ginie w sumie dziewięciu Palestyńczyków i jeden izraelczyk.
2008 – W listopadzie, izrael łamie zawieszenie broni z Hamasem i innymi grupami bojowników w Gazie, jakie zostało zawarte w czerwcu, rozpoczynając operację, która zabija sześciu członków Hamasu. Grupy bojowników odpowiadają wystrzeleniem rakiet na południowy izrael, co wkrótce potem izrael wykorzystuje do uzasadnienia operacji Płynny Ołów, a jego niszczycielski atak wojskowy zaczyna się na Gazę 27 grudnia. W ciągu trzech tygodni izraelskie wojsko zabija około 1400 Palestyńczyków, w większości cywilów, w tym ponad 300 dzieci. Fact Finding Mission, grupa powołana przez Human Rights Council ONZ-tu, do wyjaśnienia ataku pod przewodnictwem południowoafrykańskiego prawnika Richarda Goldstone’a następnie stwierdza, że zarówno izrael, jak też Hamas dopuściły się zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości w czasie walk, a do tej opinii przychyliły się organizacje praw człowieka takie, jak Amnesty International i Human Rights Watch .
2002 – W dniu 23 lipca, na kilka godzin przed powszechnie deklarowanym przez Hamas i inne ugrupowania Palestyńskie rozejmem, bomby izraelskie spadają na apartamentowiec w środku nocy, w gęsto zaludnionej części Strefy Gazy w celu zabicia przywódcy Hamasu Salah Shehada. Ginie również czternastu cywilów, w tym dziewięcioro dzieci, a 50 odniosi rany, co prowadzi do rozbicia zawieszenia broni i kontynuowanie przemocy.
2002 – W dniu 14 stycznia, Izrael morduje Raeda Karmi, lidera wojskowego partii Fatah po tym, jak doszło do zawarcia zawieszenia broni uzgodnionego ze wszystkimi ugrupowaniami Palestyńskich bojowników, co prowadzi do jego odwołania. Później w styczniu, ma miejsce pierwszy samobójczy atak bombowy powiązanej z Fatah Brygady Męczenników Al-Aqsa.
2001 – W dniu 23 listopada, izrael morduje członka Hamasu, Mahmuda Abu Hanoud. W tym czasie Hamas przestrzegał umowy zawartej z szefem OWP Jaserem Arafatem, aby nie atakować celów na terenie izraela.
Po zabójstwie, szanowany izraelski korespondent wojskowy prawicowej gazety Ahronot Yediot, Alex Fishman, pisze na pierwszej stronie artykuł:
“Znów znaleźliśmy się w sytuacji czynienia przygotowań do przerażającej nowej fali masowych ataków terrorystycznych wewnątrz Zielonej Linii [granic izraela sprzed 1967 r.]… Ktokolwiek dał zielone światło do tego aktu likwidacyjnego, ten dobrze wiedział, że tym samym za jednym zamachem zniszczył nieformalne porozumienie między Hamasem i Autonomią Palestyńską, gdyż na mocy tej umowy, Hamas był zobowiązany unikać w najbliższej przyszłości zamachów samobójczych wewnątrz zielonej linii …”
Tydzień później Hamas odpowiada zamachami w Jerozolimie i Hajfie.
2001 – W dniu 25 lipca, gdy członkowie izraelskich i Palestyńskich służb bezpieczeństwa zbierają się, aby dopracować szczegóły zawieszenia broni sprzed 6 tygodni, izrael morduje członka Hamasu w Nablus. Dziewięć dni później, Hamas odpowiada samobójczym zamachem bombowym na pizzerię w Jerozolimie.
1988 – W kwietniu izrael morduje starszego jednego z przywódców OWP, Khalila al-Wazir w Tunezji, w sytuacji, gdy nawet administracja Reagana próbuje zorganizować międzynarodową konferencję na rzecz pokoju między izraelczykami a Palestyńczykami. Departament Stanu USA potępia morderstwo jako “akt politycznego zabójstwa”. W czasie protestów na terytoriach okupowanych, siedmiu Palestyńczyków zostaje zastrzelonych przez siły izraelskie.
1982 – Po inwazji izraela na Liban w czerwcu, a także po tym, jak bojownicy OWP opuszczają Bejrut w ramach warunków wynegocjowanego przez USA zawieszenia broni, izrael narusza warunki umowy i wysyła swoje siły zbrojne do zachodniej części miasta, gdzie znajdują się Palestyńskie obozy dla uchodźców z Sabra i Shatila. Wkrótce potem, izraelscy żołnierze otaczają obozy i wysyłają na nie swych lokalnych sojuszników, chrześcijańskich Falangistów, mimo tego, że izraelczykom dobrze znana jest długa i krwawa historia między Palestyńczykami i Falangistami w Libanie, a ponadto mimo faktu, że przywódca Falangistów, Bashir Gemayel, właśnie został zamordowany, przy czym odpowiedzialność za to zabójstwo przypisywano (niesłusznie) Palestyńczykom. W ciągu następnych trzech dni, między 800 a 3500 uchodźców palestyńskich, w większości kobiety i dzieci pozostawione przez bojowników OWP na zapleczu walk, zostaje zmasakrowanych przez Falangistów, a nadzór nad tą masakrą sprawują izraelscy żołnierze. W następstwie masakry, izraelska komisja śledcza, the Kahan Commission uznaje, że izraelski minister obrony (i przyszły premier) Ariel Sharon ponosi “osobistą odpowiedzialność” za tę rzeź.
1981/82 – za kadencji Ariela Sharona jako ministra obrony, izrael wielokrotnie narusza dziewięcio-miesięczne zawieszenia broni wynegocjowane przez ONZ z OWP w Libanie, w celu wywołania reakcji uzasadniającej inwazję na wielką skalę na ten kraj, co Sharon od dawna planował. Gdy OWP wstrzymuje się z dostarczeniem Sharonowi odpowiedniego pretekstu, używa on w tym charakterze zamachu na ambasadora izraela do Anglii, aby usprawiedliwić wielką inwazję mającą na celu zniszczenie OWP. Dzieje się to pomimo faktu, że członkowie wywiadu izraelskiego uważają, iż OWP nie miało nic wspólnego z próbą zamachu. W wyniku inwazji ginie ponad 17.000 Libańczyków.
1973 – Po zawarciu porozumienia o zawieszeniu broni zorganizowanego przez USA i ZSRR w celu przerwania tzw. wojny Yom Kippur, izrael łamie warunki umowy, mając “zielone światło” od sekretarza stanu USA Henry Kissingera. Według odtajnionych dokumentów amerykańskich, Kissinger powiedział izraelczykom, że mogą odwlec “nieco dłużej” moment przestrzegania warunków rozejmu. W rezultacie, izrael rozpoczyna atak i otacza egipską Trzecią Armię, powodując poważny kryzys dyplomatyczny między USA a Sowietami, który popycha dwa supermocarstwa na skraj wojny nuklearnej, a Sowieci grożą interwencją w celu ocalenia swego egipskiego sojusznika, podczas gdy USA wszczyna alarm jądrowy Defcon III.
1967 – izrael narusza warunki zawartego w 1949 r. zawieszenia broni, rozpoczynając atak na Egipt i Syrię. Pomimo twierdzeń, że izrael działa w samoobronie przed spodziewaną groźbą ataku Egiptu, izraelscy przywódcy są świadomi, że Egipt nie stanowi poważnego zagrożenia. Yitzhak Rabin, szef sztabu generalnego armii izraelskiej w czasie wojny, mówi w wywiadzie z 1968 r.: “nie wierzę, że Nasser chciał wojny. Dwie dywizje, jakie wysłał na Synaj w dniu 14 maja to było zbyt mało, aby uruchomić ofensywę przeciwko izraelowi. Wiedział to on i my też to wiedzieliśmy”. A były premier Menachem Begin później przyznaje, że “koncentracja egipskiego wojska na pozycjach na Synaju nie dowiodła, że Nasser chciał nas naprawdę zaatakować. Musimy być uczciwi wobec samych siebie. To my zdecydowaliśmy się go zaatakować…”
1956 – w zmowie z Wielką Brytanią i Francją, izrael narusza porozumienie o zawieszeniu broni z 1949 r., dokonując inwazji na Egipt i zajmując Półwysep Synaj. W końcu izrael godzi się wycofać wojska pod wpływem nacisków prezydenta USA Dwighta Eisenhowera.
1949 – Tuż po wynegocjowanym przez ONZ porozumieniu o rozejmie między izraelem i jego sąsiadami, siły zbrojne nowo powstałego państwa izrael zaczynają naruszać warunki rozejmu poprzez świadome ingerencje w wyznaczonych strefach zdemilitaryzowanych, gdzie dochodzi do ataków zbrojnych, w jakich ginie wiele ofiar cywilnych.
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee
http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp |
