Grupa: Administrator 
Posty: 7596 #1151821
Od: 2012-7-24
| Za: http://marucha.wordpress.com/2013/01/22/slepa-uliczka-transplantacji/
Transplantacja stała się od wielu lat jakby sztandarowym osiągnięciem medycyny, co szczególnie dotyczy serca. Można mówić obecnie o powstaniu czegoś w rodzaju ideologii transplantacyjnej. Jest to ślepa uliczka, gdyż tego rodzaju terapia nie może być przyjęta jako powszechna choćby ze względów praktycznych, takich jak koszty oraz brak możliwości regularnej dostawy organów.
Przede wszystkim, zastrzeżenia budzi aspekt filozoficzno-moralny. Nie tylko przecież z chrześcijaństwem wiąże się postawa moralna stanowiąca, że ciało stanowi sacrum, któremu należy się szacunek również po śmierci, w przeciwnym wypadku nie zakładalibyśmy cmentarzy, pomników i obchodzili Dnia Zmarłych.
Tego rodzaju postępowanie należy do tradycji nie tylko religijnej, ale również świeckiej i ma głębokie umocowanie w wierzeniach dawnych, przedchrześcijańskich ludów Europy, w tym słowiańskich. Świadkowie Jehowy porównują nawet przeszczepy do ludożerstwa, co może jest skrajnością, ale świadczy o emocjonalnym stosunku do tej w gruncie rzeczy kontrowersyjnej sprawy. Dziwnie na tym tle wygląda stanowisko KRK, który uległ idoeologom transplantacyjnym i wyraził zgodę (nawet w osobie JPII) na dokonywanie przeszczepów.
W rzeczy samej, stanowisko ideologów transplantacyjnych sprowadza ciało ludzkie do rezerwuaru części zamiennych, z których po śmierci człowieka można korzystać do woli, bo denatowi są już niepotrzebne. Człowiek w chwili śmierci staje się tylko “dawcą”, który to termin jest już dla mnie wystarczającym powodem zakwalifikowania tego rodzaju praktyk jako antyhumanitarnych. To jest po prostu skutek presji oficjalnej dominacji medycyny, opartej na “kartezjańskiej” koncepcji człowieka jako złożonej maszyny.
Często słyszy się w mediach takie komunikaty, że ktoś bardzo chory oczekuje na “dawcę” organu i towarzyszy temu jakby nie wiadomo do kogo skierowana pretensja, że dawcy takiego jeszcze nie ma. W tym momencie dla mnie nie do przyjęcia jest sytuacja, w której chęci uratowania komuś życia towarzyszy oczekiwanie (żeby nie powiedzieć: czyhanie) na czyjąś śmierć. Takie podejście do sprawy stwarza zachętę do różnych grup przestępczych, które dokonują porwań dzieci dla pobierania od nich organów do przeszczepów, gdyż powstał swego rodzaju rynek organów ludzkich.
Należy tutaj zwrócić uwagę na okoliczności, w jakich muszą być pobrane organy – człowiek nie może być w stanie śmierci biologicznej, gdyż taki organ jest bezwartościowy dla transplantacji. Tutaj mamy do czynienia z największym kłamstwem ideologii transplantacyjnej – organy do przeszczepu nie pobiera się od zmarłego, lecz de facto od osoby żywej.
To musi być taki nie do końca zdefiniowany stan między śmiercią kliniczną a biologiczną. To jest bardzo cienka linia, gdyż objawy śmierci nie są zawsze jednoznaczne i niekiedy bywa, że człowiek wraca do życia ze stanu teoretycznie beznadziejnego. Czy można wierzyć w tym przypadku wszystkim lekarzom, że w imię korzyści materialnych będą mieli hamulce moralne zapobiegające przedwczesnemu uznaniu za zmarłego kogoś, kto może nadawać się na “dawcę”, jeżeli mamy jeszcze w pamięci “lekarzy” z łódzkiego pogotowia, podających pacjentom pavulon?
Wątpliwości moralne co do metody transplantacji pogłębiają ujawnione w ostatnich latach fakty związane z psychologicznym czy właściwie duchowym aspektem transplantacji. O tym nie mówi się w mainsteamowych mediach, a jedynie w kuluarach konferencji naukowych lub w mediach ezoterycznych.
Otóż okazuje się, że osoby z przeszczepionymi organami otrzymują również osobowość “dawcy”. Potwierdza to cały szereg faktów dotyczących zmiany charakteru osób z dokonanymi przeszczepami na taki, jaki posiadał “dawca”. Niekiedy dochodzi do sytuacji dramatycznych, zwłaszcza gdy “dawcą” była osoba zamordowana – pojawiają się przeżycia i wizje związane z morderstwem. Opisywano np. przypadek dziewczynki (chyba w USA), która miała przeszczepione serce zamordowanej ofiary i nie mogła spać, gdyż miała wizje mordercy tak wyraźne, że na tej podstawie sporządzono rysopis sprawcy i doszło do jego aresztowania.
Pozostaje jeszcze kwestia prawna – przyjęto zasadę domniemanej zgody “dawcy” na udostępnienie organów. Oznacza to, że w przypadku śmierci naszej lub bliskich, każdy może pobrać dowolne organy w celu transplantacji. To jest zwyczajny horror, chociaż przy dzisiejszych “postępach” ideologii eutanazyjnej – wydaje się to być wcześniejszym elementem tego samego planu.
Uważam, że z humanitarnego punktu widzenia powinna być przyjęta zasada domniemanego braku zgody na pobranie organów, jeżeli ktoś za życia nie wyraził takiej zgody. Ale często w praktyce pobranie organów spotyka się ze sprzeciwem rodziny, czemu się nie dziwię. Stąd też, kilka lat temu powstała zmasowana kampania zachęcająca do noszenia przy sobie oświadczeń woli wyrażających zgodę na pobranie organów w razie śmierci. Hasło tej kampanii – “Nie zabieraj organów do nieba” stanowiło kpinę z religii i wszelkiej duchowości.
Patronował tej akcji nieświętej pamięci Z. Religa, który nawet na łożu śmierci był w stanie dokonać ateistycznej deklaracji światopoglądowej. Natomiast przykre, że włączyli się w tę akcję również duchowni. Jeden ksiądz-idiota [Piotr Sadkiewicz - admin] spod Żywca, w tekście pod tym właśnie wymienionym tytułem (http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20071116/REPORTAZ/71115069 )
potraktował bowiem przekazywanie organów do transplantacji jako realizację zasady non omnis moriar. Śmiać się czy płakać?
Autor: Easy Rider
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee
http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp |
