Grupa: Administrator 
Posty: 7596 #1154637
Od: 2012-7-24
| Za: http://marucha.wordpress.com/2013/01/24/tadeusz-zawadzki-zoska/
Przed 92 laty urodził się Tadeusz Zawadzki „Zośka” – harcerz i oficer Armii Krajowej. Już w czasie okupacji stał się legendą młodego pokolenia AK – za sprawą książki druha Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”. Był nią przez cały okres Polski sowieckiej.
Legenda „Zośki” oraz jego koleżanek i kolegów z konspiracyjnego harcerstwa Szarych Szeregów była jednym z tych czynników, które pozwoliły przeprowadzić młodzież polską przez czerwone morze komunizmu.
Urodził się w Warszawie 24 stycznia 1921 roku. Imię otrzymał na cześć Tadeusza Kościuszki. Uczył się w Gimnazjum im. Stefana Batorego, tam działała legendarna 23. Warszawska Drużyna Harcerzy im. Bolesława Chrobrego, zwana Pomarańczarnią. Za kolegów w klasie miał Janka Bytnara, Maćka Aleksego Dawidowskiego i Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
W konspiracji od października 1939 roku. Współtworzył wojenną Pomarańczarnię. Do historii przeszedł jako „Zośka”. Po jego śmierci taki kryptonim przyjmie batalion harcerski walczący w Powstaniu Warszawskim.
Był komendantem hufca Mokotów Górny, który zasłynął w Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. „Zośka” był komendantem, ale i wykonawcą akcji. W listopadzie 1942 r. został dowódcą Grup Szturmowych Szarych Szeregów Chorągwi Warszawskiej i zastępcą dowódcy Oddziału Specjalnego „Jerzy” – Kedywu Komendy Głównej AK.
15 sierpnia 1943 r. otrzymał stopień harcmistrza. Mianowany na podporucznika piechoty Wojska Polskiego. 26 marca 1943 r. dowodził grupą „Atak” w akcji pod Arsenałem, podczas której odbito z rąk gestapo 25 więźniów, wśród nich Janka Bytnara „Rudego”. Jako dowódca oddziału uwolnił więźniów pod Celestynowem w nocy z 20 na 21 maja 1943 roku.
Poległ w ataku na strażnicę Grenzschutzpolizei w Sieczychach koło Wyszkowa w nocy z 20 na 21 sierpnia 1943 roku. Był jednym z młodych diamentów, z których Polska strzelała do wroga…
Piotr Szubarczyk
http://naszdziennik.pl
* * *
Losy Tadeusza Zawadzkiego („Zośki”, „Tadeusza”, „Kotwickiego”, „Kajmana”, „Lecha Pomarańczowego”)
Tadeusz Zawadzki (przybrane nazwisko: Tadeusz Zieliński, ps. „Zośka”, „Kajman”, „Kotwicki”, „Lech Pomarańczowy”, „Tadeusz”), jeden z trzech głównych bohaterów powieści wojenno-harcerskiej „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego jest postacią historyczną.
W swoim życiu pełnił wiele funkcji, był instruktorem harcerskim, harcmistrzem, podporucznikiem AK, komendantem „Wawra” Obwodu Mokotów Górny w Okręgu Południe, dowódcą “Wojennej Pomarańczarni”, hufcowym Roju “Centrum”, elewem II turnusu Zastępczego Kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty, dowódcą Grup Szturmowych Chorągwi Warszawskiej, zastępcą por. “Jerzego” – dowódcy jednego z Oddziałów Dyspozycyjnych Kedywu KG AK.
„Zośka” przyszedł na świat 24 stycznia {1921 r] w Warszawie. Jego ojciec Józef Zawadzki był znanym inżynierem chemikiem (później profesor i dziekan Wydziału Chemicznego, rektor Politechniki Warszawskiej, prorektor tajnej Politechniki Warszawskiej), a matka – Leona, z domu Siemieńska – nauczycielką.
Swoją edukację Tadeusz rozpoczął w Szkole Ziemi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu w 1933 roku, rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W międzyczasie zapisał się do 23. Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Bolesława Chrobrego (tzw. “Pomarańczarni”), dokładnie do zastępu „Buków”, gdzie poznał swoich największych przyjaciół: Jana Bytnara “Rudego” oraz Macieja Aleksego Dawidowskiego (ps. Alek).
Zdawszy maturę, we wrześniu 1939 wyruszył wraz z kolegami z batalionu marszowego Chorągwi Warszawskiej oraz ich dowódcą – Lechosławem Domańskim „Zeusem”, w kilkutygodniową wędrówkę na wschód.
Powrócił do zniszczonej Warszawy na początku października. Oglądając zgliszcza swojego rodzinnego miasta postanowił, że od tej chwili będzie walczył w obronie Ojczyzny.
Wraz z kolegami z 23 WDH utworzy tzw. “Wojenną Pomarańczarnię” (dowodził nią pod pseudonimem “Lech Pomarańczowy”) oraz przystąpił do tajnej organizacji PLAN, wraz z którą organizował i przeprowadzał akcje sabotażowe.
Od początku 1940 roku, czyli po wystąpieniu z kolegami z 23 WDH z szeregów upolityczniającej się organizacji pełnił obowiązki łącznika w komórce więziennej ZWZ. Dbał, by została zachowana jak najlepsza komunikacja między konspiracją wojskową a więzieniami warszawskimi: Pawiak w Alei Jana Christiana Szucha i Daniłowiczowska (Areszt Centralny przy ul. Daniłowiczowskiej). „Zośka” zajął się przenoszeniem grypsów.
Potem dołączył wraz z kierowaną przez siebie drużyną do “Szarych Szeregów” chorągwi Warszawskiej. Objąwszy komendę nad Hufcem “Mokotów Górny” w Okręgu Południe, zaplanował oraz przeprowadził wiele akcji Małego Sabotażu “Wawer”, m.in. malowanie Symbolu Polski Walczącej, czyli „Kotwicy” (swój pseudonim „Kotwicki” zawdzięcza wymalowaniu w swojej dzielnicy największej ilości Kotwic).
Dzięki jego talentowi przywódczemu, doskonałej organizacji oraz odwadze, sukcesem zakończył się także wiele akcji dywersyjnych, na przykład odbicie więźniów pod Celestynowem w nocy z 20 na 21 maja 1943 czy wysadzenie mostu kolejowego pod Czarnocinem w nocy z 5/6 czerwca 1943.
Nawarstwienie obowiązków związanych z działalnością sabotażową, a potem dywersyjną i zbrojną utrudniało mu dokończenie nauki, podjętej w 1940 w Państwowej Szkole Budowy Maszyn. Podobnie stało się z jego studiami. W zdobyciu tytułu magistra chemii Wydziału Chemii Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej (tajnej Politechniki Warszawskiej) przeszkodziła mu przedwczesna śmierć. „Zośka” zginął w nocy z 20 na 21 sierpnia 1943 w czasie akcji “Taśma”, czyli akcji rozbicia strażnicy granicznej Grenzschutzpolizei w miejscowości Sieczychy koło Wyszkowa, pięć miesięcy po tragicznej śmierci swoich największych przyjaciół „Alka” oraz „Rudego”.
Podobnie jak w ich przypadku, także „Zośka” otrzymał wiele pośmiertnych odznaczeń. Jego pseudonimem nazwano batalion harcerski, utworzony 1 września 1943 roku i złożony z członków Grup Szturmowych Armii Krajowej Szarych Szeregów, uhonorowano go Krzyżem Walecznych (drugi raz, ponieważ pierwszy zdobył za akcję pod Arsenałem), Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (V klasy) oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Karolina Marlęga
http://kns.ostatnidzwonek.pl
Nie sposób nie zadumać się nad faktem, jak szybko dorośleli tacy, jak “Zośka”, “Alek” czy “Rudy”. Zaledwie dwudziestolatki, dojrzałością biją na głowę dzisiejszych “wykształconych trzydziestolatków z wielkich miast”…
Admin
_________________
http://www.youtube.com/user/MareczekX5?feature=mhee
http://praca-za-prace.iq24.pl/default.asp |
